گوشی پوکو ساخت کجاست؟

توی این بازار شلوغ پلوغ موبایل، هر از گاهی یه برندی پیدا میشه که میاد و کل بازی رو عوض می‌کنه. پوکو (POCO) دقیقا یکی از همین برندهاست. این اسم، مخصوصا برای جوون‌ها و گیمرها، یه معنی بیشتر نداره: یه گوشی خفن با سخت‌افزار قوی و قیمتی که آدم شاخ درمیاره. پوکو از روز اول با یه هدف خیلی روشن اومد جلو: کاری کنه که شما حس و حال یه گوشی پرچم‌دار رو تجربه کنید، بدون اینکه جیبتون خالی بشه. برای همین هم خیلی زود بهش لقب «قاتل پرچم‌دار» (Flagship Killer) رو دادن.

اصلا کل هویت این برند با هیجان و یه جور شیطنت خاصی گره خورده. شعارشون که می‌گه «ما از دیوانگی ساخته شده‌ایم» (We are made of mad)، قشنگ همین حس رو منتقل می‌کنه. این یه تیر و دو نشون بود؛ حتی اگه اهل بازی هم نباشی، وقتی می‌دونی گوشی‌ت اونقدر قویه که خوراک گیمه، برای کارهای روزمره هم با خیال راحت ازش کار می‌کشی و حس قدرت بهت دست می‌ده.

اما داستان پوکو فقط این نیست که یه گوشی قوی و ارزون دست مردم بده. این برند کلی بالا و پایین داشته؛ از وقتی که به عنوان یه بچه‌ی کوچیک تو دل غول بزرگ چینی یعنی شیائومی به دنیا اومد، تا وقتی که اعلام استقلال کرد و آخرش هم دوباره برگشت بغل مامانش! رابطه‌ی پوکو و شیائومی همیشه یه چیز عجیب و باحال بوده؛ یه چیزی تو مایه‌های «همکار رقیب». تو این مقاله می‌خوایم یه سفر کامل به دنیای پوکو داشته باشیم، از همون اول تا همین الان، و به همه سوالات در مورد گوشی های پوکو جواب بدیم.

داستان تولد پوکو و رابطه‌اش با شیائومی

داستان پوکو مثل یه فیلم هیجان‌انگیزه که سه تا پرده‌ی اصلی داره: یه شروع طوفانی، یه جدایی الکی و یه بازگشت به خونه. اگه این سه مرحله رو بفهمی، کل هویت این برند دستت میاد.

تولد یک افسانه: پوکوفون F1

همه‌چی از آگوست ۲۰۱۸ شروع شد. اون موقع شیائومی از یه برند جدید زیرمجموعه‌ی خودش به اسم «پوکوفون» (Pocophone) رونمایی کرد. اون زمان بازار دست گوشی‌های پرچم‌دار گرون‌قیمت مثل اپل و سامسونگ بود. شیائومی با پوکو می‌خواست یه شکاف بزرگ تو این بازار درست کنه. هدفش این نبود که فقط یه گوشی ارزون بسازه، بلکه می‌خواست مهم‌ترین چیز یه پرچم‌دار، یعنی «زور پردازنده» رو با یه قیمت باورنکردنی بده دست مردم.

نتیجه‌ی این فکر شد گوشی افسانه‌ای Pocophone F1 که رسما بازار رو ترکوند. این گوشی پردازنده‌ی پرچم‌دار اون سال، یعنی اسنپدراگون ۸۴۵ رو داشت؛ دقیقا همون چیپی که تو گرون‌ترین گوشی‌های بازار بود. تازه یه باتری گنده ۴۰۰۰ میلی‌آمپری و سیستم خنک‌کننده‌ی مایع هم داشت که برای بازی کردن عالی بود. موفقیت F1 یه دلیل ساده داشت: مردم حس می‌کردن دارن پردازنده‌ی یه گوشی ۸۰۰ دلاری رو با قیمت ۳۰۰ دلار می‌خرن. همین فرمول یه شبه کلی طرفدار دوآتیشه تو کل دنیا، مخصوصا تو هند، برای پوکو دست و پا کرد.

اعلام استقلال: یک جدایی استراتژیک

بعد از موفقیت عجیب و غریب F1، شیائومی فهمید که پوکو می‌تونه خیلی بزرگ‌تر از این حرف‌ها بشه. برای همین، ژانویه ۲۰۲۰ رسما گفتن که آقا پوکو از این به بعد یه برند «مستقل» حساب میشه. دلایلی هم که آوردن خیلی منطقی بود:

• شیائومی می‌خواست رو برند اصلیش تمرکز کنه: شیائومی می‌خواست برند لاکچری خودش یعنی «Mi» (که بعدا شد Xiaomi) رو قوی‌تر کنه و با اپل و سامسونگ شاخ به شاخ بشه. اگه پوکو به عنوان یه برند ارزون و قوی زیر دستش می‌موند، ممکن بود یه کم رقابت داخلی پیش بیاد و مردم گیج بشن.
• پوکو آزادی عمل می‌خواست: به عنوان یه برند مستقل، پوکو می‌تونست راحت‌تر و سریع‌تر تصمیم بگیره و برای خودش تو دنیا بازاریابی کنه، بدون اینکه منتظر اجازه از شرکت مادر بمونه.

این جدایی به پوکو کمک کرد تا هویت مستقل و یاغی خودش رو بسازه و خودش رو به عنوان یه برند جوون و باحال به بازار معرفی کنه.

استقلال روی کاغذ

با اینکه کلی سر و صدا برای این استقلال کردن، یه رازی وجود داشت که تقریبا همه می‌دونستن: این جدایی بیشتر یه جور زرنگ‌بازی تو دنیای مارکتینگ بود تا یه استقلال واقعی. این استقلال بیشتر شبیه این بود که یه نفر از خونه پدر و مادرش اسباب‌کشی کنه، ولی هنوز برای ناهار و شام و شستن لباس‌ها برگرده خونه! پوکو برای اینکه بتونه گوشی بسازه، کاملا به امکانات و کارخونه‌های عظیم شیائومی وابسته بود.

این وابستگی تو چند جای کلیدی خیلی تابلو بود:

• تولید و قطعات: گوشی‌های پوکو دقیقا تو همون کارخونه‌هایی ساخته می‌شدن که گوشی‌های شیائومی ساخته میشن و قطعاتشون هم از همونجا میومد.
• تحقیق و توسعه (R&D): پوکو تیم تحقیق و توسعه‌ی جدا نداشت و از مهندس‌های شیائومی کمک می‌گرفت.
• نرم‌افزار: رابط کاربری گوشی‌های پوکو یه نسخه‌ی دستکاری شده از MIUI شیائومی بود.
• گوشی‌های دوقلو: از همه مهم‌تر، خیلی از گوشی‌های پرفروش پوکو، در واقع کپی یا نسخه‌ی یکم تغییر کرده‌ی گوشی‌های برند دیگه شیائومی، یعنی «ردمی» (Redmi) بودن. مثلا، گوشی Poco X5 Pro کپی برابر اصل Redmi Note 12 Pro بود و Poco F4 هم یه جورایی نسخه‌ی آپدیت شده‌ی Redmi K40 حساب می‌شد.

این استراتژی به شیائومی اجازه می‌داد با یه تیر دو نشون بزنه. از یه طرف، برند اصلی شیائومی کلاس خودش رو به عنوان یه برند گرون و باکیفیت حفظ می‌کرد، از طرف دیگه، پوکو با قیافه‌ی «شورشی» و جوون‌پسندش، یه بخش دیگه از بازار رو مال خودش می‌کرد. در واقع، هر دوتاشون با استفاده از یه سخت‌افزار، دو تا مشتری کاملا متفاوت رو جذب می‌کردن.

بازگشت به خانه: ادغام کامل در سال ۲۰۲۵

بعد از چند سال که پوکو نقش یه برند «مستقل» رو بازی کرد، اواخر سال ۲۰۲۴ و اوایل ۲۰۲۵، خبر رسید که این نمایش دیگه تموم شده و پوکو قراره کامل برگرده زیر چتر شیائومی. این حرکت یهویی نبود و معنی‌ش شکست پوکو هم نبود، بلکه یه قدم منطقی تو نقشه‌ی بلندمدت شیائومی بود.

این برگشت به خونه یعنی:

• تمام سایت‌های مستقل پوکو (مثل po.co) و اپلیکیشن‌های فروشگاهیش بسته شدن و همه رو به سایت اصلی شیائومی (mi.com) می‌فرستن.
• از این به بعد، تمام گوشی‌های جدید پوکو، مثل سری آینده‌ی Poco X7، فقط و فقط از طریق کانال‌های فروش خود شیائومی فروخته میشن.
• خدمات پس از فروش و گارانتی همونجوری باقی می‌مونه، چون از اول هم دست خود شیائومی بود.

حالا که پوکو برند خودشو ساخته و همه فهمیدن داستانش با شیائومی چیه، دیگه لازم نیست الکی خرج کنن و دو تا سایت و اپلیکیشن جدا داشته باشن. این ادغام یعنی کارها رو ساده‌تر و بهینه‌تر کردن و نشون می‌ده که مأموریت «ساختن برند پوکو» با موفقیت تموم شده.

گوشی‌های پوکو واقعا ساخت کجا هستند؟

این یکی از سوالای پرتکراره. جواب کوتاه و خلاصه‌اش اینه: پوکو یه برند چینیه که گوشی‌هاش بیشتر تو هند و چین ساخته میشن. ولی بذار یه کم دقیق‌تر بشیم:

• صاحب برند پوکو  کیه و دفترش کجاست؟ پوکو بچه‌ی شیائومیه. شرکت مادر، یعنی شیائومی، یه شرکت بزرگ چندملیتی چینه که دفتر اصلیش تو پکن، پایتخت چین، قرار داره. پس از نظر هویتی، پوکو یه برند چینی حساب میشه.
• گوشی پوکو کجا ساخته و مونتاژ میشه؟ با اینکه مغز متفکر برند تو چینه، کارخونه‌هایی که گوشی‌ها رو سر هم می‌کنن تو کشورهای مختلفی هستن. مهم‌ترین و اصلی‌ترین جایی که گوشی‌های پوکو تولید میشن، کشور هند هست. شیائومی کلی تو هند سرمایه‌گذاری کرده و چندتا کارخونه بزرگ اونجا داره. پوکو هم از همین امکانات برای ساخت گوشی‌هاش استفاده می‌کنه.
• تولید برای کل دنیا: به جز هند، شیائومی تو خود چین و چند جای دیگه هم کارخونه داره که برای بازارهای جهانی گوشی تولید می‌کنن. برای همین هم هست که گاهی وقتا می‌شنویم «پک گلوبال» یا «نسخه‌ی هند» که شاید یه فرق‌های کوچیکی تو نرم‌افزار یا شارژرشون داشته باشن.

استراتژی «تولید در هند» برای شیائومی و پوکو یه حرکت خیلی باهوشانه بوده. هند یکی از بزرگ‌ترین و رقابتی‌ترین بازارهای موبایل تو دنیاست. وقتی گوشی رو همونجا تولید می‌کنن، دیگه لازم نیست کلی پول گمرک و واردات بدن و می‌تونن قیمت نهایی رو خیلی پایین نگه دارن. این یکی از دلایل اصلی موفقیت عجیب پوکو تو هند و بقیه‌ی کشورهای در حال توسعه است.

با سری گوشی های پوکو آشنا بشید

یکی از دلایل موفقیت پوکو، تقسیم‌بندی هوشمندانه‌ی انواع مدل های گوشی پوکو در بازاره. این برند با چهار تا سری اصلی، تقریبا برای هر سلیقه و هر بودجه‌ای یه گوشی خوب داره. اگه این چهار سری رو بشناسی، دقیقا می‌فهمی کدوم گوشی به دردت می‌خوره.

سری F؛ قاتلین پرچمدار

این سری، اصل جنس و شناسنامه‌ی پوکوئه. گوشی‌های سری F برای اونایی ساخته شده که تشنه‌ی قدرت و سرعتن و می‌خوان یه چیزی تو مایه‌های پرچم‌دار داشته باشن، ولی نمی‌خوان اندازه‌ی یه پرچم‌دار پول بدن. تمرکز اصلی اینجا روی قوی‌ترین پردازنده‌ها، بهترین نمایشگرها و بالاترین سرعته. اگه گیمر حرفه‌ای هستی یا از گوشی خیلی کار می‌کشی، این سری برای خودته.

• مدل‌های معروف: Poco F1 (با پردازنده اسنپدراگون ۸۴۵)، Poco F3 (با پردازنده اسنپدراگون ۸۷۰)، Poco F4 GT (یه گوشی گیمینگ خفن با اسنپدراگون ۸ نسل ۱) و جدیدترین‌ها یعنی Poco F6 و F6 Pro.

سری X؛ همه‌فن‌حریف‌های قدرتمند

سری X رو میشه «نقطه‌ی طلایی» محصولات پوکو دونست. این گوشی‌ها یه تعادل عالی بین قدرت، نمایشگر باحال، باتری خوب و قیمت منطقی برقرار می‌کنن. سری X برای بیشتر مردم بهترین انتخابه؛ اونایی که یه گوشی همه‌کاره می‌خوان که هم برای کارهای روزمره عالی باشه و هم از پس بازی‌های سنگین بربیاد.

• مدل‌های معروف: Poco X3 و X3 Pro (که با نمایشگر ۱۲۰ هرتز و باتری‌های غول‌پیکرشون ترکوندن)، Poco X4 Pro (با دوربین ۱۰۸ مگاپیکسلی)، Poco X5 Pro و جدیدترین مدل یعنی Poco X6 Pro که با تراشه‌ی فوق‌العاده قوی دایمنسیتی ۸۳۰۰ اولترا، عملکردی در حد پرچم‌دارها داره.

سری M؛ قهرمانان باتری و ارزش خرید

اگه اولویت اولت عمر باتری و قیمت خیلی مناسبه، سری M برای تو ساخته شده. این گوشی‌ها تمرکزشون روی اینه که برای کارهای روزمره روون باشن و از همه مهم‌تر، باتری‌های خیلی بزرگی دارن که راحت یکی دو روز کامل جواب میدن. این سری برای دانشجوها و کسایی که استفاده‌ی خیلی سنگینی ندارن ولی یه گوشی مطمئن می‌خوان که وسط روز خاموش نشه، عالیه.

• مدل‌های معروف: Poco M3 (با باتری غول‌آسای ۶۰۰۰ میلی‌آمپری)، Poco M4 Pro، Poco M5 و جدیدترین عضو این خانواده یعنی Poco M6 Pro.

سری C؛ دروازه ورود به دنیای پوکو

سری C، اقتصادی‌ترین و ارزون‌ترین خط تولید پوکوئه. این گوشی‌ها برای کسایی طراحی شدن که نیازهای خیلی ساده‌ای مثل زنگ زدن، پیام دادن، یه کم وب‌گردی و چرخیدن تو شبکه‌های اجتماعی دارن. سری C یه جورایی بلیط ورود به دنیای پوکو برای کساییه که بودجه‌ی خیلی کمی دارن یا یه گوشی دوم ساده می‌خوان.

• مدل‌های معروف: Poco C31، Poco C40، Poco C55 و مدل‌های جدیدتر مثل Poco C65 و C75.

جدول مقایسه سری‌های مختلف گوشی‌های پوکو

رابط کاربری: روح نرم‌افزاری پوکو از MIUI تا HyperOS

داستان پرماجرای پوکو فقط تو سخت‌افزار خلاصه نمیشه، نرم‌افزارش هم کلی داستان داره. مسیری که رابط کاربری این برند از یه نسخه‌ی خاص به اسم «MIUI for POCO» به سیستم‌عامل جدید و یکپارچه‌ی «HyperOS» طی کرده، دقیقا مثل آینه‌ایه که داستان تجاری‌ش رو نشون میده: از «استقلال الکی» تا «ادغام کامل».

دوران اول: MIUI for POCO – یه MIUI متفاوت؟

گوشی‌های اولیه‌ی پوکو با یه نسخه‌ی مخصوص از رابط کاربری شیائومی به اسم MIUI for POCO میومدن. این نرم‌افزار یکی از دلایل اصلی بود که پوکو می‌تونست بگه من مستقلم و فقط سخت‌افزارم شبیه شیائومی نیست، نرم‌افزارم هم فرق داره.

مهم‌ترین فرق‌های این نسخه با MIUI معمولی اینا بودن:

• App Drawer (کشوی برنامه‌ها): بزرگ‌ترین و باحال‌ترین فرقش همین بود. به صورت پیش‌فرض یه کشوی برنامه داشت. MIUI معمولی شیائومی (که شبیه آیفونه) همه‌ی برنامه‌ها رو پخش و پلا می‌کرد رو صفحه‌ی اصلی، ولی MIUI for POCO شبیه‌تر به اندروید خام بود و برنامه‌ها رو تو یه منوی جدا و مرتب می‌ذاشت. همین یه ویژگی برای خیلیا کافی بود که برن سراغ پوکو.
• بهینه‌سازی برای سرعت: پوکو می‌گفت با یه «موتور توربوشارژ» و حذف کردن یه سری انیمیشن‌های الکی، کاری کرده که برنامه‌ها سریع‌تر باز بشن و گوشی روون‌تر کار کنه.
• قیافه‌ی متفاوت: آیکون‌هاش فرق داشت و یه ظاهر جوون‌پسندتر و خاص‌تر به گوشی می‌داد.

اما ته دلش، MIUI for POCO همون MIUI معمولی بود و گاهی وقتا باگ‌هاش بیشتر بود یا آپدیت‌ها رو دیرتر از گوشی‌های خود شیائومی می‌گرفت.

عصر جدید: HyperOS

وقتی شیائومی بزرگ و بزرگ‌تر شد و به جز گوشی و تبلت، شروع کرد به ساختن همه چیز از لوازم خونه بگیر تا ماشین، فهمید که به یه سیستم‌عامل واحد نیاز داره که همه‌ی اینا رو به هم وصل کنه. جواب شیائومی به این نیاز شد HyperOS؛ یه سیستم‌عامل جدید که جای MIUI رو گرفت و الان روی همه‌ی دستگاه‌های جدید این شرکت، از جمله گوشی‌های پوکو، نصبه.

رفتن به سمت HyperOS، رسما به داستان استقلال نرم‌افزاری پوکو پایان داد. الان دیگه فرقی بین نرم‌افزار یه گوشی پوکو و یه گوشی شیائومی نیست. این یکی شدن کلی خوبی داره:

• سرعت و بهینگی: HyperOS طوری طراحی شده که از MIUI سبک‌تر و سریع‌تر باشه. حافظه‌ی کمتری اشغال می‌کنه و منابع گوشی رو بهتر مدیریت می‌کنه، که نتیجه‌اش میشه یه تجربه‌ی روون‌تر و مصرف باتری کمتر.
• طراحی مدرن و شخصی‌سازی باحال: این سیستم‌عامل ظاهر تمیزتر و ساده‌تری داره. یکی از باحال‌ترین ویژگی‌هاش، صفحه قفل (Lock Screen) خیلی خفنشه که بهت اجازه میده فونت، رنگ و ویجت‌ها رو هر جوری که دوست داری بچینی.
• اکوسیستم یکپارچه: این بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت HyperOS هست. این سیستم‌عامل ساخته شده تا همه‌ی محصولات شیائومی رو مثل یه تیم هماهنگ به هم وصل کنه. مثلا می‌تونی یه متنی رو روی گوشیت کپی کنی و روی تبلتت پیست کنی، یا کاری که رو گوشی شروع کردی رو روی تبلت ادامه بدی. این یه جور رقابت مستقیم با اکوسیستم‌های اپل و سامسونگه و پوکو به عنوان یه برند محبوب بین جوون‌ها، نقش مهمی داره که کاربرای جدید رو به این اکوسیستم بیاره.
• هوش مصنوعی و امنیت: HyperOS کلی قابلیت هوش مصنوعی باحال مثل جستجوی هوشمند تو گالری یا ساختن عکس پرتره داره و یه سیستم امنیتی مخصوص هم برای محافظت از اطلاعات شخصی شما داره.

در نهایت، این تغییر نرم‌افزاری نشون می‌ده که شیائومی دیگه فقط به فکر فروش گوشی نیست، بلکه می‌خواد یه اکوسیستم کامل بسازه و کاری کنه که شما به همه‌ی محصولاتش وفادار بمونید.

جمع‌بندی اطلاعات مرتبط با گوشی پوکو

داستان پوکو، داستان یه برند باهوش و فرصت‌طلبه که خیلی خوب نبض بازار رو گرفت و یه جایگاه خفن برای خودش درست کرد. این برند کارش رو با یه انفجار به اسم Poco F1 شروع کرد و معنی «قاتل پرچم‌دار» رو برای یه نسل جدید از کاربرا عوض کرد.

بعدش، وارد فاز «استقلال» شد؛ یه حرکت تبلیغاتی خیلی زرنگ که بهش یه هویت مستقل و سرکش داد، در حالی که پشت پرده داشت از تمام قدرت و امکانات شرکت مادرش، یعنی شیائومی، استفاده می‌کرد. این دوره به پوکو اجازه داد تا دل جوون‌ها و عاشقای سرعت رو به دست بیاره، بدون اینکه کلاس برند اصلی شیائومی رو پایین بیاره.

و امروز، پوکو به خونه برگشته. ادغام کاملش تو اکوسیستم شیائومی و استفاده از سیستم‌عامل یکپارچه‌ی HyperOS، یعنی دوره‌ی استقلال الکی تموم شده و یه فصل جدید از بلوغ و کارایی شروع شده. پوکو دیگه یه شرکت جدا نیست، بلکه بازوی قدرتمند و متخصص شیائومی برای بازار جوون‌ها و گیمرهاست؛ مثل یه شرکت ماشین‌سازی که یه بخش مخصوص برای تولید ماشین‌های اسپرت و خفن داره.

برای ما به عنوان مصرف‌کننده، این تغییرات در کل خوبه. پشتیبانی بهتر و یه تجربه‌ی نرم‌افزاری روون‌تر با HyperOS، مزیت‌های مهمی هستن. انتخاب بین یه گوشی پوکو و یه گوشی ردمی با قیمت مشابه، الان راحت‌تر از همیشه است: این انتخاب بیشتر به سلیقه‌ی شما تو طراحی و اینکه چی براتون مهم‌تره (مثلا پردازنده‌ی قوی‌تر یا دوربین بهتر؟) بستگی داره، چون از نظر نرم‌افزار و پشتیبانی دیگه هیچ فرقی با هم ندارن.

در آینده، باید منتظر باشیم که پوکو به کار اصلی خودش، یعنی ترکوندن بازار با «عملکرد بالا و قیمت پایین»، ادامه بده. این برند احتمالا همچنان پرچم‌دار شیائومی برای عرضه‌ی پردازنده‌های جدید و قوی با قیمت‌های باورنکردنی باقی می‌مونه. شاید اون روح سرکش و یاغی پوکو یه کم آروم‌تر شده باشه، اما هدف اصلیش که رسوندن «قدرت» به دست مردمه، هنوز سر جاشه.