تست مقاومت گوشی Samsung Z Trifold

هر چند وقت یک‌بار، یه تیکه تکنولوژی میاد زیر دستم که تقریبا باعث میشه بابت بلایی که قراره سرش بیارم، عذاب وجدان بگیرم. البته گفتم تقریبا! این سامسونگ گلکسی زد ترای‌فولد (Z Trifold) هست؛ نتیجه نهایی و اوج هفت سال تکنولوژی گوشی‌های تاشو. سامسونگ حالا تعداد لولاها رو دو برابر کرده تا یه تبلت ۱۰ اینچی سه تیکه بسازه که مثل گجت‌های آیرون‌من (Iron Man) راحت تو جیبتون جا میشه.

تست مقاومت گوشی Samsung TriFold

تازه، شاید شوکه‌کننده‌ترین خبر بین همه پیشرفت‌های جدید این باشه: توی جعبه‌ گوشی سامسونگ، آداپتور شارژ هم داره! همین اول کاری حس می‌کنم خیلی ظریفه و شکننده‌ست، که باعث میشه استرس بگیرم چون اصلا دلم نمیخواد این گوشی سه تیکه، قبل از اینکه وقتش برسه بمیره.

بدون اینکه حتی به منوی اصلی اندروید برسیم، با یه لیست بلندبالا از هشدارها روبرو میشیم، مثل: روی صفحه نمایش زیاد فشار نده، این گوشی ضد گرد و غبار نیست و اون محافظ صفحه نمایش اصلی رو نکنید. یه هشدار جدید هم اضافه شده: موقع تا کردن، همیشه اول از پنلی شروع کنید که دوربین نداره. شروع کردن از سمتی که دوربین داره می‌تونه به گوشی‌تون آسیب بزنه.

خب، به نظرم باید ببینیم اگه به حرفشون گوش ندیم چی میشه! من لبه‌ای که دوربین داره رو بلند می‌کنم و آروم آروم، با حالتی کاملا علمی! شروع می‌کنم به خم کردن بال سمت راستی به سمت مرکز. وقتی به زاویه ۹۰ درجه می‌رسه، ترای‌فولد شروع می‌کنه به لرزیدن و کل نمایشگر ۱۰ اینچی با یه رنگ قرمز که هی پررنگ‌تر میشه، شروع می‌کنه به تپش. جالب اینجاست که سامسونگ یه جور سنسور توی این لولا کار گذاشته، چون هر چی این باله به مرکز نزدیک‌تر میشه تا وقتی که بهش بخوره، ویبره گوشی هم شدیدتر میشه.

راستش رو بخواید، به نظرم ترای‌فولد داره یکم شلوغش می‌کنه و دراما درمیاره. خم کردنش خیلی ملایم بود و سخت‌افزار هم سالمه. من که اصلا نگران اشتباهی تا کردن پنل راستی نیستم. ولی به نظر میاد سامسونگ با بیرون زدن یه لبه کوچیک روی اولین پنلی که باز میشه، باز کردن گوشی رو راحت‌تر کرده. همین‌جا بود که متوجه شدم ضخامت هر کدوم از بخش‌های این گوشی با هم متفاوته. البته این شکایت نیستا، فقط یه مشاهده‌ست.

یه ثانیه دیگه می‌رسیم به اون صفحه نمایش بزرگ وسطی، ولی اول بیاید ببینیم نمایشگر بیرونی از چی ساخته شده. این صفحه اندازه‌اش دقیقا مثل یه گوشی هوشمند معمولیه: ۶.۵ اینچ. من اون محافظ پلاستیکی که روش نصب شده رو می‌کنم تا بریم سراغ تست سختی با قلم‌های درجه‌بندی موس (Mohs). همونطور که می‌دونید، پلاستیک تو سطح ۲ یا ۳ خش برمی‌داره. شیشه تو سطح ۵ یا ۶. و یاقوت کبود، که چیز خیلی خفنیه، تو سطح ۸ یا ۹ خش میوفته. الماس هم تنها چیزیه که تو سطح ۱۰ خش میوفته.

و دقیقا همونطور که از یه گوشی با شیشه گوریلا گلس سرامیک ۲ انتظار داریم، این یکی هم تو سطح ۶ خش برمی‌داره و تو سطح ۷ شیارهای عمیق‌تری روش میوفته. هر دو رد خش تو سطح ۶ و ۷ کاملا مشخصه. واقعا متاسفم!

حالا واسه صفحه نمایش بزرگ و تاشوی داخلی، داستان جالب میشه. بعد از هفت نسل، هنوزم داریم می‌بینیم که تو سطح ۲ خش میوفته و تو سطح ۳ شیارها عمیق میشن. صفحه‌نمایش‌های تاشو نرم هستن و هیچ راه فراری هم ازش نیست. ولی دونستن اینکه صفحه‌های تاشو نرم‌ان، اولین قدم برای محافظت از اون‌هاست. تا وقتی نذارید صفحه داخلی با اجسام سخت یا تیز مثل ناخن، کلید یا حتی سکه تماس پیدا کنه، باید خیلی براتون عمر کنه.

سامسونگ مکانیسم تاشو رو توی یه محیط ایزوله و تمیز تا ۲۰۰ هزار بار تست کرده و هیچ آسیبی ندیده. این یعنی روزی ۱۰۰ بار باز و بسته‌اش کنی تا ۵ سال مداوم. ولی خب، می‌دونید که همه محیط‌ها تمیز و ایزوله نیستن.

یه دوربین سلفی ۱۰ مگاپیکسلی حفره‌ای (Hole-punch) روی این نمایشگر داخلی هست. روی این دوربین هم همون مواد شفاف و خش‌پذیر کشیده شده، پس حسابی مراقبش باشید. خیلی هم خوبه که وقتی گوشی کاملا بسته میشه، کل صفحه نمایش نرم محافظت میشه. یه دوربین سلفی ۱۰ مگاپیکسلی دیگه هم روی نمایشگر شیشه‌ای جلو هست، پس وقتی گوشی کاملا بسته‌ست همه‌چیز عالی کار می‌کنه، که خبر خوبیه واسه بعدا.

برای فریم دور گوشی، سامسونگ از دو تا متریال استفاده کرده. اکثرا، هر جایی که دستتون بهش می‌خوره از جنس آرمور آلومینیوم (Armor Aluminum) فوق‌العاده باریکه. ظاهرا یه مقدار تیتانیوم هم داخل لولا هست، ولی فعلا نمی‌تونیم بهش دست بزنیم. حسگر اثر انگشت کنار گوشی از پلاستیکه و دکمه‌های فلزی تنظیم صدا هم قابل جدا شدن هستن ولی بگذریم. باورم نمیشه این لبه‌های فریم چقدر باریکن! واسه مقایسه، تو باریک‌ترین نقطه، سامسونگ این لبه‌ها رو رسونده به ۳.۹ میلی‌متر، در حالی که اپل تو باریک‌ترین نقطه آیفون ایر (iPhone Air) ضخامتش ۵.۶ میلی‌متره. ترای‌فولد سامسونگ یک و نیم میلی‌متر کامل باریک‌تره و تازه اسپیکر استریو دوگانه هم داره که آیفون ایر جا نداشت بذاره. وقتی سامسونگ تصمیم می‌گیره قدرت‌نمایی کنه (یا به اصطلاح فلکس کنه)، چیزای عجیبی خلق میشه و به نظرم باید خیلی بیشتر از این کارا بکنن.

یه خشاب سیم‌کارت دوگانه داره که یه واشر پلاستیکی طوسی برای مقاومت در برابر آب دورش هست. سامسونگ ترای‌فولد گواهی IP48 داره، یعنی میشه برای مدت کوتاه بردش زیر آب، ولی در برابر گرد و غبار خیلی مقاوم نیست. الان دقیقش رو می‌فهمیم.

عجیب‌ترین قسمت اینه که پورت USB-C اساسا هم‌اندازه ضخامت خود گوشیه. مثلا کابل شارژر خودم از بدنه گوشی ضخیم‌تره! سامسونگ اینجا قشنگ داره با مرزهای فیزیک بازی می‌کنه و ظاهرش فوق‌العاده‌ست ولی یه حس بدی دارم که تست خم کردن (Bend Test) قراره حقایقی رو روشن کنه.

برگردیم به پنل پشتی و اون ماژول دوربین سه گانه. معمولا سامسونگ پشت گوشی شیشه می‌ذاره، و اینجا هم حداقل واسه سه تا لنز دوربین شیشه گذاشته. اینا همون دوربین‌های Z Fold 7 هستن: یه ۱۲ مگاپیکسلی اولترا واید بالا، یه دوربین اصلی ۲۰۰ مگاپیکسلی وسط، و یه ۱۰ مگاپیکسلی تله‌فوتو با زوم ۳ برابر پایین، همراه با یه فلش LED تک‌رنگ که توی پلیمر تقویت‌شده با فیبر شیشه و سرامیک جاساز شده. این بدنه خیلی راحت خش برمی‌داره و رنگش هم همرنگ یه لیست سانسور شده‌ست!

بافت زیگزاگی پشتش یه جورایی منو یاد زیپ میندازه. اون یکی پنلی که صفحه نمایش نیست هم از همون پلیمر تقویت‌شده با فیبر شیشه و سرامیک خش‌پذیر با رنگ مشکی سانسور شده ساخته شده. شخصا من طرفدار فایبرگلاسم. آره، خش میوفته، ولی ترجیح میدم پنل پشتی خط و خش داشته باشه تا اینکه یه پنل شیشه‌ای ترک خورده و خرد شده داشته باشم. امیدوارم سامسونگ این جنس بدنه رو بیشتر وارد گوشی‌های اصلیش بکنه.

صفحه نمایش جلویی یه پنل ۶.۵ اینچی، ۱۲۰ هرتز، 1080p با روشنایی ۲۶۰۰ نیت هست که حدود ۱۷ ثانیه زیر حرارت فندک من دووم آورد تا اینکه پنل OLED یه کم طلایی شد و دیگه هم درست نشد. اینجا بود که فهمیدم وقتی ترای‌فولد سامسونگ تا میشه، یه فاصله خیلی خیلی ریز بین بدنه وجود داره. طبیعتا واسه اینکه لبه بیرونی ساییده نشه به صفحه نرم داخلی. قطعا مشکلی نیست، فقط به نظرم باحاله که سامسونگ چجوری اینا رو کنار هم چیده.

صفحه نمایش ۱۰ اینچی داخلی همون OLED ۱۲۰ هرتزیه، ولی روشناییش فقط ۱۶۰۰ نیته و فقط حدود ۱۰ ثانیه دووم آورد تا پیکسل‌هاش سیاه سوخته شدن و دیگه برنگشتن. پنل‌های OLED فوق‌العاده گرونن و شایعه شده که تعویض همین صفحه وسطی حدود ۱۱۰۰ دلار آب می‌خوره، ولی تا وقتی رسما تو آمریکا عرضه نشه مطمئن نیستیم.

سامسونگ میگه این دستگاه گواهی IP48 داره و در برابر گرد و غبار و آب مقاومه. اما همون‌طور که می‌بینید، به محض اینکه گرد و خاک به این ترای‌فولد می‌خوره، تبدیل میشه به یه ترای فولد پر سر و صدا! قشنگ می‌بینید که چطور براده‌های آهن توی خاک باغچه من، روی آهنرباهای داخلی جمع شدن. مقدار خاکی که من روش ریختم یه کم زیادیه، ولی با توجه به اینکه صدای قرچ و قوروچ لولاها بلافاصله شروع شد، من که باشم عمرا جرات نمی‌کنم این گوشی رو روی یه سطح کثیف بذارم یا حتی بذارمش تو جیب شلوار کارم.

با اون کاغذ آهنربایی من می‌تونید جای مگنت‌های ریز داخلی رو ببینید. کلی خبرهاست اون تو، که احتمالا تا چند ثانیه دیگه ناخواسته قراره بیشترش رو ببینیم. یه کم دیگه خاک می‌ریزم روی لولای تیتانیومی و می‌بینم که گرد و غبار بیشتری نفوذ می‌کنه داخل.

به نظرم سامسونگ خیلی به خودش لطف کرده که نمره ۴ رو واسه مقاومت در برابر گرد و غبار به خودش داده. من باشم نمره صفر یا X بهش میدم تا به مردم حس امنیت الکی ندم. دو تا شدن لولاها یعنی دو برابر شدن خطر گرد و غبار. حالا که ترای‌فولد ما بیشتر از یه ساعت‌شنی توش شن و ماسه جمع شده، نوبت می‌رسه به تست خم کردن.

و فقط واسه خنده، با توجه به اینکه خیلی نازکه، گفتم اول سعی کنم فقط یه گوشه‌اش رو بشکنم. من بیسکوییت‌هایی دیدم که از این گوشی ضخیم‌تر بودن، پس ارزش امتحان کردن رو داشت. گوشه‌ی ترای‌فولد فقط با فشار انگشتای من، دقیقا نزدیک اون خط آنتن خم شد و برای همیشه کج موند. ۳.۹ میلی‌متر واقعا هیچی نیست. وقتی جای باتری و سخت‌افزار رو تراش میدن و خالی می‌کنن، ضخامت دیواره‌ای که می‌مونه اندازه قوطی نوشابه‌ست و اون‌قدرها هم محکم نیست.

یه حسی بهم میگه که دل و روده این ترای‌فولد قراره بریزه بیرون. با یه فشار در جهت مخالف، ترای‌فولد تبدیل میشه به اولین سامسونگی که تا حالا تو تست خم شدن من، ریغ رحمت رو سر می‌کشه! با اون پنل‌های پلاستیکی پشت که هیچ استحکام اضافه‌ای ندارن و خط آنتنی که فریم آرمور آلومینیوم رو نصف کرده، گوشی رسما مچاله میشه و از وسط تا میشه (از اون وری!). ولی حداقل الان می‌تونیم داخلش رو ببینیم. دمش گرم. لولاها البته سالمن، سامسونگ یه جادوی سیاهی تو این لولاها به کار برده، ولی فریم گوشی اونقدر غیرممکن نازکه که نمی‌تونه هیچ فشاری رو تحمل کنه. نکته کلیدی اینه که: وقتی گوشی بازه، اصلا و ابدا روش نشینید.

اگه قراره با ترای‌فولد مهربون باشید، احتمالا باحال‌ترین گوشی روی زمینه. ولی اگه از اون دسته آدمایی هستید که با وسایل‌تون کشتی می‌گیرید و بی‌خیالید، این گوشی احتمالا به درد شما نمی‌خوره. من پنل منعطف اون سمتی که دوربین نداره رو برش میدم و می‌کشم بیرون. می‌تونید ببینید که این پنل‌های تقویت‌شده با فیبر چقدر شل و ول و از نظر ساختاری بی‌فایده هستن. تا اینجا، حداقل تو دو تا از سه بخش گوشی باتری می‌بینیم. این کالبدشکافی قراره جالب باشه.

دوربین ۱۲ مگاپیکسلی اولترا واید بالا هیچ لرزشگیر اپتیکالی (OIS) نداره. اما دوربین اصلی ۲۰۰ مگاپیکسلی وسط داره، همین‌طور دوربین ۱۰ مگاپیکسلی تله‌فوتو با زوم ۳ برابر که اونم OIS داره.

پد شارژ بی‌سیم ۱۵ واتی زیر ماژول دوربین‌ها نشسته. تعجب می‌کنم که بعد از این همه باریک کردن گوشی، سیم‌پیچ‌های مسی هنوز اونجا هستن. خوشحالم که حذفش نکردن، چون این سیم‌پیچ‌های مسی همیشه باعث میشن نمای داخلی گوشی خیلی خفن‌تر به نظر بیاد. تازه می‌تونه هدفون‌هاتون رو هم به صورت شارژ معکوس شارژ کنه که قابلیتیه که من قبلا ازش استفاده کردم. باحاله.

من ۲۲ تا پیچ چهارسو رو از پنل دوربین باز می‌کنم. این کار فلپ شارژر بی‌سیم و پد NFC که بهش وصله رو آزاد می‌کنه. معمولا، شیلدهای فلزی که از سخت‌افزار محافظت می‌کنن یه کم جون‌دارترن، ولی جای تعجب نیست که اینجا خبری از ساختار محکم نیست.

۱۵ تا پیچ دیگه رو هم از باله‌ی بدون دوربین باز می‌کنم و بعدش می‌تونیم بریم سراغ صفحه وسطی. از قیافه‌اش داد می‌زنه که شیشه‌ایه. ۱۵ تا پیچ چهارسوی دیگه هم هست که سخت‌افزار بخش وسطی رو نگه داشته.

بعدش می‌تونیم یه نگاه نزدیک به اسپیکر فوق باریک بالایی بندازیم. با کمال تعجب، حتی با این فرم فاکتور فوق باریک، سامسونگ هنوزم تونسته توش رو پر از توپ کنه! حتی اسپیکر استریوی پایینی هم توپ‌های بیشتری توش داره. یادتون باشه، این توپ‌های ریز (که شبیه یونولیتن) کمک می‌کنن اسپیکر صداش بزرگ‌تر از اون چیزی که هست به نظر بیاد، چون سطح تماس داخلی رو برای بازتاب امواج صوتی بیشتر می‌کنن.

مادربرد اصلی به نظر میاد سمت چپ کنار ماژول دوربین‌ها باشه، ولی تو اون دو بخش دیگه هم بردهای جانبی وجود داره. کابل‌های فلت بلند رو جدا می‌کنم و خشاب سیم‌کارت دوتایی رو می‌کشم بیرون. هدف اینجا اینه که باتری‌های سه‌گانه رو از زیر خاک بکشیم بیرون تا بتونیم حساب کنیم چقدر انرژی اون تو جریان داره. بخش وسطی یه برد جانبی بالا داره که دوربین سلفی جلو هنوز بهش وصله.

بعدش برد اصلی که پردازنده و دوربین‌های اصلی روشه در میاد. این مدار جاییه که مغز گوشی اونجاست، مثل پردازنده اسنپدراگون ۸ الیت (Snapdragon 8 Elite). ولی طبق معمول سامسونگ، نه خبری از خمیر سیلیکونه و نه حتی سیستم خنک‌کننده؛ فقط امید بستن به اینکه فریم آلومینیومی بیشتر گرما رو جذب کنه.

داشتم کم‌کم آماده می‌شدم که به سامسونگ تبریک بگم بابت استفاده مداوم از اون زبونه‌های کشیدنی باتری (Pull tabs). ولی همون‌طور که می‌بینید، حالا یه مشکل جدید داریم. باریک بودن باتری‌ها باعث شده این زبونه‌ها عملا بی‌مصرف بشن، و باتری جوری خم میشه که حسابی نگرانم می‌کنه. شاید به خاطر همینه که اپل الان همه باتری‌هاش رو توی فلز می‌پیچه تا موقع درآوردن خم نشن. خم شدن باتری می‌تونه باعث انفجار بشه، دقیقا مثل چیزی که اوایل امسال تو پیکسل فولد (Pixel Fold) دیدیم. به هر حال، من ترجیح میدم امروز چیزی رو آتیش نزنم، پس فقط از همون داخل فریم باتری‌ها رو تحسین می‌کنیم و می‌ذاریم سر جاشون بمونن.

هر سه تا باتری با اندازه‌های مختلف روی هم رفته یه ظرفیت خفن ۵۶۰۰ میلی‌آمپر ساعت رو تشکیل میدن. نه تنها جالبه که هر بخش باتری خودشو داره، بلکه جالبه که باتری‌ها بیشترین فضای داخلی گوشی رو اشغال کردن. تنها راهی که گوشی‌ها بتونن در آینده باریک‌تر بشن اینه که تکنولوژی باتری یه تغییر اساسی بکنه. ولی فعلا، سامسونگ استاندارد جدیدی رو تعیین کرده و رکورد کاربردی‌ترین و خوشگل‌ترین گوشی هوشمند تاشو رو در اختیار داره. خود صفحه نمایش Galaxy Z Trifold منعطف شبیه همونیه که همیشه تو گوشی‌های تاشو می‌بینیم، با ورقه‌های فلزی پشتیبان در پشت و توری فلزی در قسمت‌های خمیده.

و البته، به جای یه دونه لولا، سامسونگ دو تا گذاشته. تحسین‌برانگیزه. من که تحت تاثیر قرار گرفتم.