تست مقاومت کنسول Nintendo Switch 2

خب رفقا، این شما و این نینتندو سوییچ ۲. از بین میلیون‌ها سوییچی که نینتندو ساخته، باید دلمون برای اونی بسوزه که سر از میز من درمیاره! نینتندو میگه این سوییچ ۲، ده برابر مدل قبلی قدرت گرافیکی داره و خب امیدوارم همینطور باشه، چون قبلی تقریبا یه دهه پیش عرضه شده بود. البته نمیشه خیلی از این تأخیر عصبانی بود، چون بازی‌های نینتندو خداییش تاریخ انقضا ندارن. خب بدون معطلی خاصی بریم سراغ تست مقاومت این کنسول دستی جذاب. با تست مقاومت کنسول Nintendo Switch 2 همراه ما باشید!

تست مقاومت کنسول Nintendo Switch 2

توی جعبه یه کابل HDMI، چندتا بند برای جوی‌کان‌ها، یه گریپ جوی‌کان، یه شارژر ۶۰ واتی USB-C و اما قطعه خفن مورد علاقه من: داک استیشن 4K داریم. دیگه بازی کردن Breath of the Wild یه چیز دیگه میشه! بزرگ‌ترین تغییر فیزیکی، به جز صفحه نمایش بزرگ‌تر، نحوه وصل شدن جوی‌کان‌ها به بدنه سوییچ ۲ ئه. این دفعه از آهنربا استفاده کردن و خودتونم می‌دونید که قراره بفهمیم این آهنرباها چقدر قوی‌ان و این اتصال چقدر می‌تونه شکننده باشه.

وقتی جوی‌کان‌ها کامل وصل شدن، میشه فقط با زور خالی و بدون استفاده از دکمه‌ی آزادکننده‌، اونارو از بدنه جدا کرد. البته اینا هیچوقت خود به خود در نمیان، ولی در طول تستم چند باری دیدم راحت‌تره که بکشمشون تا اینکه دنبال دکمه بگردم، مخصوصا اگه کل جوی‌کان رو بچرخونی و از بدنه جدا کنی. حس می‌کنم تنها کسی نیستم که در آینده کلا بی‌خیال این دکمه آزادکننده میشه.

یه فکت باحال: ظاهرا نینتندو روی تمام کارتریج‌های بازیش یه لایه از تلخ‌ترین ماده دنیا به اسم «دناتونیوم بنزوات» کشیده. این کارو کرده که بچه‌های کوچیک هوس نکنن بخورنش و منم رسما تأیید می‌کنم که به شدت بدمزه‌ست و اصلا پیشنهاد نمی‌کنم کسی اینارو لیس بزنه. یه داستان و حاشیه‌ای هم دور و بر این کارتریج‌ها هست، چون بعضیاشون فقط یه کد برای دانلود بازی دارن و خود بازی روشون نیست. آره، واقعا حرکت چیپیه. پس حواستون به این مدل کارتریج‌ها باشه. البته این کارتریج بدمزه‌ای که دست منه، بازی کامل روش نصبه و حداقل میشه بدون نیاز به دانلود، سریع رفت سراغ بازی.

برای اینکه بفهمیم سوییچ ۲ از چی ساخته شده، باید بریم سراغ مقیاس سختی موس. اگه صفحه نمایش پلاستیکی باشه، روی سطح ۲ یا ۳ خط میفته. اگه شیشه‌ای باشه روی ۵ یا ۶ و اگه نینتندو خیلی ولخرجی کرده باشه و از یاقوت کبود استفاده کرده باشه، روی سطح ۸ یا ۹ خط میفته. اما خیلی سریع می‌بینیم که نینتندو دوباره یه صفحه نمایش پلاستیکی سطح ۳ بهمون داده. این اصلا ایده‌آل نیست. یه لایه پلاستیکی دائمی روی نمایشگر سوییچ ۲ نصب شده. این یه گلس موقت نیست؛ خیلی محکم چسبیده و دائمیه.

همونطور که با کلیدام می‌بینید، هر چیز فلزی که با این صفحه برخورد کنه، روش خط میندازه. البته وسایل پلاستیکی مثل این لگوی من یا خود داک استیشن خطی روش نمیندازن، ولی اینم خیلی دل آدمو قرص نمی‌کنه.

می‌فهمم که نینتندو با گذاشتن این لایه پلاستیکی سعی کرده جلوی شکستن نمایشگر رو بگیره، ولی کنار اومدن با این خط و خش‌های دائمی خیلی سخته. خلاصه خوبه که بدونید صفحه نمایش نینتندو سوییچ ۲ خیلی راحت از نظر ظاهری آسیب می‌بینه. تنها راه جلوگیری از خط افتادن روی این نمایشگر نرم، استفاده از یه گلس محافظ شیشه‌ایه.

حالا بریم سراغ جوی‌کان‌های نارنجی که بازم کلی پلاستیک می‌بینیم که خب انتظارش رو هم داشتیم. دکمه هوم پلاستیکیه، دکمه چت بازی پلاستیکیه و جوی‌استیک هم یه روکش لاستیکی خیلی ضخیم داره. قطعا اینجا هیچ مشکل مقاومتی‌ای وجود نداره. نکته باحالش اینه که نینتندو دوباره حروف سفید دکمه‌ها رو داخل خود پلاستیک مشکی کار کرده، یعنی مهم نیست چند ساعت یا چند دهه با این سوییچ ۲ بازی کنید، این حروف هیچوقت پاک نمیشن.

اگه یه نگاه نزدیک‌تر به جوی‌کان‌ها بندازیم، راز اتصال محکمشون رو می‌فهمیم: این دکمه‌های تریگر روی شونه، این دفعه از فولاد ساخته شدن؛ بلوک‌های فلزی مستطیلی و بزرگی که می‌تونن به صورت مغناطیسی به بدنه سوییچ ۲ بچسبن.

یه نگرانی‌هایی تو اینترنت در مورد این پورت اتصال جوی‌کان‌ها وجود داشت. راستش منم یه کم نگرانش بودم، ولی یه کوچولو لقی داره که این به نظرم به‌جای اینکه یه ایراد باشه، یه قابلیته! اگه کاملا سفت و خشک بود، احتمالا بیشتر مستعد شکستن بود، ولی تا چند لحظه دیگه دقیقا می‌فهمیم داستان چیه.

با این کاغذ مخصوص آهنربا میشه یه کم میدان مغناطیسی که از آهنرباهای دوقلوی داخل سوییچ میاد رو دید، ولی چون آهنرباها یه کم عمیق کار شدن، وقتی دستگاه رو باز کنیم بهتر می‌بینیمشون. گذاشتن این کاغذ روی خود جوی‌کان‌ها چیزی نشون نمیده، یعنی همه آهنرباها داخل خود کنسولن نه کنترلرها.

کنار اسلات کارتریج بازی، یه پورت USB-C بالایی هست که درست کنار جک هدفون و دریچه فن قرار گرفته. سوییچ ۲ هیچ گواهی ضدآبی نداره، پس حتما از مایعات دور نگهش دارید. دکمه‌های ولوم و پاور پلاستیکی‌ان و جدا نمیشن.

پایین سوییچ ۲ دوتا اسپیکر استریو در دو طرف پورت USB-C پایینی (مخصوص داک) قرار داره. روی دریچه‌های اسپیکر یه توری فلزی خیلی نازک کشیدن که پاره میشه ولی خود به خود در نمیاد. فکر کنم این توری بیشتر برای اینه که جلوی ورود آشغال‌های بزرگ به داخل کنسول رو بگیره.

پایه نگهدارنده (kickstand) سوییچ ۲ یه پیشرفت عظیم نسبت به اون پایه کوچولوی سوییچ ۱ محسوب میشه و برخلاف بقیه قسمت‌های سوییچ، این یکی فلزیه. البته اشتباه نکنید، پلاستیک چیز بدی نیست؛ همین پلاستیک کمک کرده قیمت سوییچ اینقدر پایین بمونه. یه کم باورش سخته بچه‌هایی که موقع عرضه سوییچ ۱ به دنیا اومدن، الان کلاس سوم دبستانن! به نظر من نینتندو می‌تونست یه کم فاصله عرضه کنسول‌هاشو کمتر کنه.

تنها تزئین روی سوییچ ۲ که ممکنه به مرور زمان پاک بشه، لوگوی پشت دستگاهه. این لوگو روی سطح چاپ شده و خوشحالم که نینتندو برای دکمه‌ها از این نوع چاپ استفاده نکرده. البته حالا من تنها کسی‌ام تو دنیا که یه «نینتند-آه!» داره، که اینم به نوعی باحاله!

من خودم خیلی اهل بازی کردن تو مسیر و سفر نیستم؛ ۹۹ درصد مواقع سوییچم به تلویزیون وصله. ولی از این خوشم میاد که نینتندو کاری کرده گریپ جوی‌کان هوشمندتر از چیزی که هست به نظر بیاد و اجازه داده نور LED جوی‌کان‌ها از وسط گریپ دیده بشه. خود گریپ هم به طرز شگفت‌انگیزی محکمه و حتی تحت فشار شدید هم نه می‌شکنه و نه جوی‌کان‌ها رو ول می‌کنه. تا اینجای کار که همه چی خوبه.

یه چیزی که ندیدم کسی بهش اشاره کنه اینه که قبلا جوی‌کان‌ها فقط از یه جهت به سوییچ وصل میشدن، ولی این سوییچ ۲ اجازه میده جوی‌کان‌ها رو در طرف مخالف، برعکس یا حتی از پشت وصل کنید! این یه سطح جدیدی از سختی رو به اسپیدران کردن بازی‌ها اضافه می‌کنه!

صفحه نمایش سوییچ ۲ یه پنل ۷.۹ اینچی 1080p با رفرش ریت ۱۲۰ هرتز و پشتیبانی از HDR ئه که دو برابر سوییچ ده سال پیش پیکسل داره. و خب، لطفا این کارو تو خونه امتحان نکنید، ولی بعد از حدود ۱۰ ثانیه حرارت، با سیاه شدن و برگشتن پیکسلا می‌فهمیم که صفحه نمایش از نوع LCD ئه. واقعا عجیبه که بعد از این همه بلا، هنوز همه چی داره کار می‌کنه. دمش گرم، ولی هنوز بدترین بخش تست مونده.

اگه نینتندو قراره هر دهه فقط یه کنسول جدید بده بیرون، باید از نظر ساختاری اونقدر مقاوم باشه که کل اون دهه رو دووم بیاره. همونطور که تو اولین تست خم کردن می‌بینیم، وقتی فشار زیاد میشه، جوی‌کان‌ها خودشون جدا میشن و به نظر من این اتفاقا چیز خوبیه. اولا، زاویه‌ی خم شدن جوی‌کان‌ها به پین‌های داخلی آسیبی نمی‌زنه، مهم نیست چند بار یه جوی‌کان با خشونت کنده بشه یا برعکس از کنسول جدا بشه. بریم سراغ کنترلر آبی و با خشونت از جلو جداش کنیم، هم کنترلر و هم خود سوییچ ۲ سالم می‌مونن. با یه زاویه ملایمی جدا میشه که به پورت فشاری نیاد.

وقتی اولین بار خبر معرفی سوییچ ۲ رو شنیدم، واقعا بهش شک داشتم، ولی بعد از اینکه دستم گرفتمش و نحوه اتصال جوی‌کان‌ها رو حس کردم، الان خیلی بیشتر به تواناییش برای زنده موندن تو زندگی روزمره اعتماد دارم. سوییچ ۲ باید یه شرایط خیلی عجیب و غریب و وحشتناک‌تر از تست‌های ما رو تجربه کنه تا آسیب ساختاری دائمی ببینه. البته از نظر ظاهری خیلی آسیب‌پذیره، مخصوصا صفحه‌ نمایشش، ولی حداقل کار می‌کنه. مثل مارمولکی که دمش رو میندازه، اگه اتفاق عجیبی بیفته جوی‌کان‌ها بدون آسیب جدا میشن.

سوییچ ۲ از تست مقاومت من خیلی بهتر از چیزی که فکر می‌کردم قبول شد. دمتون گرم که تا اینجا همراه بودید. حالا اگه اجازه بدید، من باید برم ببینم دنیای Hyrule تو کیفیت 4K چه شکلی شده.