کالبدشکافی گوشی Xiaomi 17 Pro

شیائومی ۱7 پرو! یه پرچمدار که ادعا می‌کنه قوی‌ترین اندرویدی حال حاضره (حداقل تا وقتی بعدی بیاد!) و از همون اول داد می‌زنه که یه کپی تراز از آیفون ۱7 پروئه. ولی شیائومی یه شاهکار عجیب هم زده وسط این کپی‌کاری؛ به جای اون جزیره دوربین همیشگی، یه نمایشگر ۲.۷ اینچی اون پشت کاشته که می‌تونی باهاش سلفی بگیری یا حیوون خونگی مجازی داشته باشی!

تو این مقاله می‌خوایم ببینیم این صفحه نمایش با کریستال اژدها واقعا ضد خشه؟ زیر فشار خم میشه یا نه؟ و تو دل اون باتری سیلیکون کربنی و نمایشگر پشتی چه خبره. بزن بریم ببینیم این چینی پرادعا چقدر جون‌سخته!

کالبدشکافی گوشی Xiaomi 17 Pro

با یه جعبه که از اون متن اول فیلم جنگ ستارگان هم طولانی‌تره، این شیائومی ۱۷ پرو قطعا قوی‌ترین و باحال‌ترین گوشی اندرویدی تو کل دنیاست. حداقل برای یه هفته آینده. داخل جعبه یه آداپتور شارژ ۱۰۰ واتی، یه کابل USB-C و حتی یه قاب پلاستیکی شفاف هم گذاشتن.

و شاید با خودتون بگید؛ این چقدر مشکوک شبیه آیفون ۱۷ پروئه! و حق با شماست، ولی یه پیچیدگی کوچولو داره. به جای جزیره دوربین، یه نمایشگر هست که می‌تونم از چپ بکشم تا دوربین‌ها فعال بشن. می‌تونم از چپ بکشم تا دوربین‌ها فعال بشن و از دوربین‌های پشتی برای سلفی گرفتن استفاده کنم.

یه دوربین ۵۰ مگاپیکسلی اولترا واید هست که انگار اونقدر باحال نبوده که بذارنش روی جزیره، بعدش دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی اون بالا و یه دوربین ۵۰ مگاپیکسلی تله‌فوتو با زوم ۵ برابری درست زیر اون، بین دو تا لنز دیگه. ولی خداییش باحال‌ترین قسمتش اون حیوونای کوچولوی بامزه و تعاملی‌ان که می‌تونن روی این جزیره زندگی کنن. خیلی نازه و پشمالوعه و واقعا امیدوارم زنده بمونه.

شیائومی از یه شیشه جدید به اسم کریستال اژدها یا سپر شیائومی ۳.۰ رونمایی کرده که ظاهرا خودشون توی کارخونه می‌سازنش. البته زیر یه گلس (محافظ صفحه) از پیش نصب شده قرار گرفته.

ما تا حالا این کریستال اژدها رو تست نکرده بودیم و من خیلی سورپرایز شدم که خط و خش‌های سطح ۶ من روی سطحش دیده نمیشن. سطح ۷ یه خطایی میندازه، هرچند خیلی کم. پس فکر نمی‌کنم به خوبی سرامیک شیلد ۲ کورنینگ باشه که اپل روی آیفون ۱۷ پرو استفاده می‌کنه، ولی کریستال اژدها قطعا از هر گوشی اندرویدی دیگه‌ای که تا حالا دیدیم بهتره. شیائومی ترکونده. و اگه شیائومی داره اینو می‌بینه، من خیلی دوست دارم بیام ببینم این شیشه چطوری ساخته میشه.

یه دوربین سلفی ۵۰ مگاپیکسلی حفره‌ای هم هست که با همون سپر شیائومی ۳.۰ محافظت میشه. درست زیر یه شیار باریک اسپیکر مکالمه قرار گرفته که به فریم آلومینیومی گوشی چسبیده.

ولی جدا، ستاره این گوشی نمایشگر پشتیشه. ۲.۷ اینچه و این تعاملی بودن پرنده یه قابلیت بامزه و عجیب و غریب سرگرم‌کننده‌ست و ما خیلی وقته همچین چیز عجیب و غریبی ندیده بودیم. من خیلی حال می‌کنم که شیائومی اینجا یه کار جدید کرده. روی این نمایشگر پشتی، خط و خش‌های سطح ۶ رو می‌بینیم و شیارهای عمیق‌تر در سطح ۷. پس شیائومی قطعا اینجا فقط از شیشه حرارت‌دیده معمولی استفاده کرده و نه از اون کریستال اژدها جدیدش.

دکمه‌های آلومینیوم آنودایز شده ۱۷ پرو جدا نمیشن. من از این رنگ سبزش خوشم میاد.

بالای گوشی دو تا خط آنتن پلاستیکی داره. سمت چپ خالیه، درست مثل آیفون ۱۷ پرو. و پایین گوشی سینی سیم‌کارت، پورت USB-C صد واتی و اسپیکر استریوی پایینی رو داریم. سینی سیم‌کارت یه حلقه لاستیکی مشکی دورش داره که به مقاومت در برابر آب IP68 کمک می‌کنه.

وقتی اول این گوشی رو دستم گرفتم، فکر کردم این پرچمدار پشتش شیشه ماته، ولی معلوم شد پلاستیکه. این عالیه، چون حالا می‌تونیم کاری کنیم حتی بیشتر از قبل شبیه آیفون ۱۷ پرو بشه.

البته پرچمدار پلاستیکی هیچ ایرادی نداره‌ها. من تقریبا پلاستیک رو ترجیح می‌دم، چون قرار نیست مثل شیشه که آخرش می‌شکنه، ترک بخوره یا بشکنه. فکر کنم عالی درش آوردم. هیچکس نمی‌فهمه.

دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی بالایی با شیشه محافظت شده، همینطور دوربین تله‌فوتو. حتی دوربین ۵۰ مگاپیکسلی واید این پایین زیر صخره هم با شیشه محافظت شده. فلش LED دو رنگه با پلاستیک پوشیده شده.

یه چیزی که به طرز عجیبی هنوز هیچکس در موردش حرف نزده، نمایشگر ۱۲ بیتیه. ۱۲ بیت یعنی می‌تونه بیشتر از ۶۸ میلیارد رنگ نمایش بده. برای مقایسه، آیفون ۱۷ پرو فقط می‌تونه ۱ میلیارد رنگ نشون بده و جدیدترین سامسونگ S25 اولترا فقط ۱۶ میلیون رنگ (یه نمایشگر ۸ بیتیه به جای ۱۲ بیت). این شیائومی ۱۷ پرو همه گوشی‌های دیگه رو از نظر تعداد رنگی که می‌تونه تولید کنه، قورت میده. و حتی بعد از ۲۵ ثانیه زیر حرارت فندک من، آسیبی نمی‌بینه.

یه حسگر اثر انگشت اولتراسونیک زیر نمایشگر هم هست، ولی از اونجایی که شیشه به سختی خط و خش برمی‌داره، واضحه که قبل و بعد از این همه آزار و اذیت، عالی کار می‌کنه.

دلیل واقعی که ما اینجاییم البته اینه که ببینیم آیا این پادشاه همه گوشی‌ها (حداقل برای این هفته) از نظر ساختاری محکمه یا نه. با خم کردن از پشت، به نظر میاد شیائومی داره از استحکام اپل هم کپی می‌کنه، چون هیچ خمش، غژغژ یا ترکی در کار نیست. و با خم کردن از جلو، یه کوچولو انعطاف می‌بینیم، ولی شیائومی ۱۷ پرو سالم می‌مونه.

این ۱۷ پرو از تست مقاومت من جون سالم به در برد، که یعنی باید دستی بازش کنیم تا باتری سیلیکون کربنی داخلش و سیستم خنک‌کننده داخلیش رو ببینیم.

اما کار من هنوز تموم نشده. پنل پشتی بازه، ولی متوجه شدم یه پیچ همین الان بدون اینکه من بازش کنم، شل شده. تا حالا نداشتم یه گوشی خودش برای من باز بشه. مشکلی نیست البته، همه‌مون چند تا پیچ شل داریم. ولی خیلی باحاله که می‌بینم نمایشگر پشتی هنوز کار می‌کنه، با اینکه به گوشی وصل نیست. گوشی رو خاموش می‌کنم و امیدواریم که اون رفیق پرنده‌مون بعد از تموم شدن این ماجرا هنوز اینجا باشه.

یه پیچ بزرگ سبز چهارسو رو از روی مادربرد باز می‌کنم و کابل فلت نمایشگر پشتی رو مثل یه لگوی کوچولو جدا می‌کنم. بعدش ۱۱ تا پیچ چهارسو که سیم‌پیچ شارژ وایرلس رو روی پایانه‌های باتری نگه داشتن، باز می‌کنم. این شارژر وایرلس شاید دورش آهنربا نداشته باشه که وسایل بهش بچسبن، ولی می‌تونه ۵۰ وات شارژ کنه که دیوانه‌واره. این از شارژ سیمی آیفون هم سریع‌تره.

هر دو تا پایانه باتری رو جدا می‌کنم. این سلول‌های دوتایی کمک می‌کنن باتری سیلیکون کربنی حتی سریع‌تر شارژ بشه. ۱۰۰ وات موقعی که به برق وصله واقعا دیوانه‌کننده‌ست. روی باتری نوشته که باز کردنش توسط خودتون خطرناکه، ولی نترسید، نیرو (The Force) با منه. اگه هر سه تا زبونه رو بکشید بالا و بعد اونی که بالاست و اونی که پایینه رو بکشید، بالاخره باتری در میاد. ولی هنوزم سخته و به نظرم شیائومی می‌تونست یه کم کمتر چسب بزنه. آدم انتظار داره با یه تکنولوژی باتری به باحالی سیلیکون کربن، یه جایی روی باتری نوشته باشه سیلیکون کربن، ولی ننوشته. حداقل نه به انگلیسی.

ولی اینم یه نمای کنار هم از باتری ۳۶۰۰ میلی‌آمپرساعتی شیائومی ۱۷ پرو در مقابل باتری ۴۲۵۲ میلی‌آمپرساعتی داخل محفظه فلزی آیفون ۱۷ پرو. تفاوت ظرفیت زیاده، تفاوت اندازه کمه. خیلی جالبه.

حالا که باتری رفته، می‌تونیم شش تا پیچ اسپیکر پایینی رو باز کنیم. محفظه اسپیکر یه در تله‌ای کوچولو داره که توپ‌های داخلش رو نشون میده. این توپ‌ها کمک می‌کنن صدای اسپیکر بزرگتر از چیزی که هست به نظر برسه.

سه تا فلت بلند اتصال رو جدا می‌کنم و برد پورت شارژ رو در میارم. این همون رفیقیه که می‌تونه ۱۰۰ وات شارژ کنه. اینم یه حلقه لاستیکی قرمز دور دهانه‌ش برای مقاومت در برابر آب داره.

ضد آب‌سازی بیشتری روی دهانه اسپیکر هست و دو تا واشر میکروفون کوچیکتر که عمود بر پایین گوشی نشستن. برچسب سفید شش‌ضلعی نشانگر آسیب آب کنار خشاب سیم‌کارته تا شیائومی فقط با درآوردن سینی سیم‌کارت بفهمه گوشی شما خیس شده یا نه.

ویبراتور (موتور لرزشی) تو گوشه پایین سمته راسته و نصف اندازه ویبراتور آیفون ۱۷ پروئه. البته اندازه همه‌چیز نیست، ولی اون طول اضافه‌ای که ویبراتور آیفون داره، اجازه میده بازخوردهای لرزشی پیچیده‌تر و هپتیک‌تری داشته باشه.

همه‌چیز رو برمی‌گردونم سر جاش، چون هدف امروز اینه که بیمار بعد از اینکه دوباره سر همش کردیم، هنوز زنده باشه. دلم برای رفیق پرنده‌ام تنگ شده. مادربرد چند تا کابل فلت پایینش داره و دو تا پیچ دیگه سمت چپ که نگهش داشتن. با نگاه کردن به دوربین سلفی ۵۰ مگاپیکسلی جلو، می‌بینیم که OIS (لرزشگیر اپتیکال) نداره.

اسپیکر مکالمه بالایی و اسپیکر استریو توی یه محفظه فلزیه، که متفاوته. معمولا پلاستیکیه. ولی اینم داخلش توپ داره. به هر حال، حالا که همه‌جا رو پر از توپ کردیم، دو تا دوربین بالایی می‌خوان با مادربرد بیان بیرون، ولی دوربین سوم پایینی می‌خواد توی فریم گوشی بمونه. می‌تونید ببینید که دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی بالایی OIS داره، همینطور دوربین تله‌فوتو ۵ برابری. اونم لرزشگیر اپتیکال داره. دوربین اصلی هم‌اندازه آیفون ۱۷ پرو به نظر می‌رسه ولی سنسور تله‌فوتو خیلی کوچیکتره.

پشت مادربرد جاییه که خمیر حرارتی (ترمال پیست) برای اسنپدراگون ۸ الیت نسل ۵ قرار گرفته. این گرما رو از طریق محفظه بخار مسی بزرگ به بیرون منتقل می‌کنه. دوربین ۵۰ مگاپیکسلی واید که خیلی کوچیکه، لرزشگیر اپتیکال نداره. ولی از این زاویه می‌تونید ببینید که محفظه بخار مسی چقدر بزرگه، مخصوصا وقتی با محفظه بخار آیفون ۱۷ پرو که موقع باز کردنش دیدیم، مقایسه‌ش می‌کنیم.

در کل من خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم. باز و بسته کردن شیائومی ۱۷ پرو خیلی راحت‌تر از آیفون ۱۷ پروئه، ولی تعویض نمایشگر توی شیائومی خیلی سخت‌تره، چون مثل آیفون‌ها اولین چیزی نیست که باز میشه. هر دو طراحی مزایا و معایب خودشون رو دارن. ولی با وصل کردن دوباره اون نمایشگر پشتی و روشن کردن کل گوشی، دوست پرنده‌مون هنوز زنده و سالمه و این خوشحالم می‌کنه.