کالبدشکافی گوشی iPhone Air

قراره یکم آتیش‌بازی داشته باشیم. بعدا بهش نیاز پیدا می‌کنیم تا اسکلت خارجی تیتانیومی آیفون ایر رو از فریم جدا کنیم. ولی خب بذارید از بحث اصلی دور نشیم. شایعه شده که اپل برای اولین بار، نزدیک پورت شارژ از تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شده استفاده کرده. من قبلا گفته بودم که اپل نوآوری نداره، ولی این تست مقاومت و کالبدشکافی آیفون ایر چند باره ثابت کرده که اشتباه می‌کردم. تیم کوک حسابی ترکونده!

کالبدشکافی گوشی iPhone Air

از شانس خوب ما، یه بخش از باز شدن قاب شیشه‌ای پشتی آیفون ایر موقع تست خم شدن اتفاق افتاد. و با اینکه آرزو می‌کردم یه هوا افزار باشم، ولی گوشی در برابر تمام تلاش‌های من برای خم کردن مقاومت کرد و فقط بعد از اینکه با یه جرثقیل موتور ۲۱۶ پوند فشار بهش وارد شد، کم آورد و از وسط نصف شد. گوشی فوق‌العاده محکمیه، ولی به لطف اون جرثقیل و یکم حرارت از سشوار صنعتی من و باز کردن دو تا پیچ پنتالوب پایینی، اولین نگاهمون به داخلش میفته. و شاید تعجب کنید، ولی آیفون ایر در واقع از هوا ساخته نشده!

باتری چروکیده روزای بهتری هم داشته، ولی اون محفظه فلزی جدید باتری که اپل استفاده کرده احتمالا کمک کرده که ایر این همه دووم بیاره. با باز کردن پیچ‌های شارژر وایرلس و جدا کردنش از مادربرد، خیلی خوبه که می‌بینیم عوض کردن شیشه پشتی چقدر راحت شده. یه دمت گرم گنده به اپل برای این کار.

آهنرباهای شارژ وایرلس هنوز روی شیشه پشتی نصب شدن. اینا ۱۰۰ درصد بازیافتی‌ان که اینم خیلی خفنه. سیم‌پیچ‌های مسی پشت آیفون ایر هم از ۱۰۰ درصد مس بازیافتی ساخته شدن و به نظر من باید صددرصد از پشت گوشی پیدا باشن. نمی‌دونم چرا همیشه این چیزا رو اون تو قایم می‌کنن.

حرف از بازیافت شد، ۹۵ درصد لیتیوم این باتری از منابع بازیافتی تأمین شده، به همراه ۱۰۰ درصد کبالت و ۸۰ درصد محفظه فولادیش، که باید خیلی سریع از جاش در بیاد. باز کردن و تعویض صفحه‌نمایش آیفون ایر هم خیلی راحته. معمولا من از یه ساکشن کاپ و یکم حرارت استفاده می‌کنم و همزمان یکم ایزوپروپیل می‌ریزم، ولی امروز بیشتر شبیه کالبدشکافیه تا تعمیر، پس همینجوری می‌کنمش.

دور لبه‌ها یه عالمه چسب قوی هست، احتمالا برای کمک به اون گواهی ضدآب IP68. یه پیچ سه سو اضافه و دو تا فلت هم صفحه‌نمایش رو به بدنه وصل کردن. یه تعمیرکار اگه واقعا بخواد، احتمالا می‌تونه صفحه‌نمایش شکسته آیفون ایر رو تو ۵ دقیقه عوض کنه. من که طرفدار این طراحیم.

تا چند لحظه دیگه به سراغ سیستم سنسور شیفت تو دوربین اصلی، اسپیکر تکی، ویبراتور تکی و پورت USB-C تیتانیومی پرینت سه‌بعدی شده میریم، البته بعد از اینکه این باتری رو در بیاریم.

باتری‌های خم‌شده هر لحظه ممکنه منفجر بشن. برای درآوردن باتری، به یه باتری دیگه احتیاج داریم. و با اینکه من اپل رو برای داشتن یه سیستم باتری قابل تعویض تحسین می‌کنم، استفاده از چسبی که با جریان الکتریکی جدا میشه یه کم دردسر داره. فکر کنم سامسونگ هنوز با اون نوارهای کشیدنی کارش بهتره. دو تا زبانه مثبت در دو طرف هست که باید جداگانه بهشون شوک الکتریکی وارد بشه. چسب واقعا علم موشکی نیست، حداقل نه برای داخل یه گوشی هوشمند، و اتصالی دادن به یه نوار چسب برای ۹۰ ثانیه از هر طرف، با اینکه مؤثره، یه کم زیاده‌روی به نظر میاد. البته خوشم میاد که برای درآوردن باتری هیچ زوری لازم نیست و شاید این به دردسر بیشتر مراحل جدا کردنش بیارزه. شما نظرتون رو تو کامنت‌ها بهم بگید.

باتری آیفون ایر که تو محفظه فلزیه، ۳۱۴۹ میلی‌آمپر ساعته. و جالب اینجاست که iFixit فهمیده دقیقا همین باتری توی پک باتری وایرلس آیفون ایر هم استفاده شده، که یه راه خیلی هوشمندانه برای بهینه‌سازی زنجیره تأمینه. چرا دو تا باتری مختلف بسازی وقتی فقط به یکی نیاز داری؟ و شاید بپرسید هی جری، اگه اندازه‌شون یکیه، چرا شارژر وایرلس فقط ۶۵ درصد شارژ اضافه به آیفون ایر میده؟ و خوشحالم که پرسیدید. این فقط نشون میده که شارژ وایرلس چقدر ناکارآمده. ۳۵ درصدش همینجوری توی هوا هدر میره.

می‌رسیم به اسپیکر تکی و غیر استریو، که اون طرف دوربین تکی قرار گرفته. و در نگاه اول به نظر نمیاد توش هیچ توپی وجود داشته باشه، که از طرف اپل حرکت شجاعانه‌ایه. ایر فقط یه اسپیکر داره، پس اون یه دونه اسپیکر باید صداش واقعا خوب باشه.

فنرهای طلایی کوچیک روی مادربرد قرار می‌گیرن تا سیگنال‌ها رو دریافت کنن.

اما اگه با یه انبردست سوزنی اسپیکر رو دقیقا از وسط نصف کنم، معلوم شد که آیفون ایر هم تو اسپیکرش توپ داره و اون اسپیکر تکی واقعا به اندازه یه اسپیکر تکی صداش خوب خواهد بود. ایول!

یکی از نوآوری‌های مورد علاقه من که اپل به دنیای گوشی‌های هوشمند آورده، مربوط به لرزشگیر اپتیکال تصویره. چیز جدیدی نیست، اپل از آیفون ۱۲ پرو داره این کارو می‌کنه، ولی به جای حرکت مکانیکی لنز دوربین برای تثبیت ویدیو یا عکس، اپل سنسور رو جابجا می‌کنه. این کار باعث لرزشگیری دقیق‌تر و واکنش‌گراتر میشه، چون سنسور از بدنه لنز سبک‌تره و می‌تونه سریع‌تر و دقیق‌تر تنظیم بشه، تا ۵۰۰۰ بار در ثانیه، یعنی پنج برابر سریع‌تر از لرزشگیرهای اپتیکال مبتنی بر لنز که تو بقیه گوشی‌ها پیدا میشه.

سنسور یه جورایی روی فنری از رشته‌های مسی معلقه، در حالی که سیم‌پیچ‌های گوشه‌ها با آهنرباهای نیمه بالایی تعامل می‌کنن تا اون تنظیمات سنسور رو انجام بدن. واقعا چیز باحالیه. دوربین‌های DSLR بزرگ و حرفه‌ای مدتیه این کارو می‌کنن، ولی اپل اولین شرکتیه که این تکنولوژی رو مینیاتوری کرده و سنسور شیفت رو تو یه گوشی هوشمند جا داده. پس با اینکه آیفون ایر فقط یه دوربین ۴۸ مگاپیکسلی داره، همون یه دوربین قطعات داخلی خیلی خفنی داره.

چهارمین سری پیچ‌گوشتی‌مون رو برای پیچ‌های نگهدارنده مادربرد در میاریم. اپل همینجوری الکی پیچ‌هایی با سایز و شکل‌های مختلف رو ریخته اینجا. چند تا کانکتور نواری لگویی دیگه هم هست که باید جدا بشن. و بالاخره مادربرد آزاد میشه. این برد چیپ جدید A19 رو تو خودش داره و خیلی عجیبه که کل مغز آیفون ایر توی همین تیکه کوچولوی مدار جا شده. ۱۰۰ درصد طلا و قلع این برد بازیافتیه، ولی هیچ خمیر حرارتی یا سیستم خنک‌کننده‌ای وجود نداره.

اپل یه سنسور مربعی جدید به دوربین ۸ مگاپیکسلی سنتر استیج جلویی اضافه کرده. پس اون سنسور رو در میارم. به همون ماژولی وصله که اسکنرهای فیس آیدی هستن. و با اینکه یه جورایی شیشه‌اش رو خرد کردم، خود سنسور واقعا مربعیه. یا بهتره بگم مربعی بود.

ولی قبل از اینکه بتونیم یه نگاه میکروسکوپی به تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شده بندازیم، اون ویبراتور باید در بیاد. شایعه شده که این موتور ویبره‌اش به اندازه آیفون ۱۷ پرو قوی نیست، ولی من به زودی یه ویدیوی بررسی تخصصی ویبره منتشر می‌کنم و اونجا دقیقا می‌فهمیم اینا چطور کار می‌کنن.

حالا، پورت شارژ احتمالا بدقلق‌ترین قسمت آیفون ایر برای تعمیره. حداقل ۱۳ تا پیچ با سایزهای مختلف اینجا هست که تو جاهای عجیب و غریب عمودی قرار گرفتن. پس اگه کسی ازتون خواست پورت شارژ این گوشی رو تعمیر کنید، فقط بگید نه. بقیه گوشی عالیه، ولی به دلایلی اپل نمی‌تونه بفهمه چطور این قطعه خاص رو سر و سامون بده. از زمان آیفون ۴ تا حالا اینجا همیشه شیر تو شیر بوده.

با باز شدن همه پیچ‌ها، می‌تونم پورت USB-C رو از محفظه USB-C جدا کنم. و می‌تونید اون واشر مشکی کوچیک رو ببینید که این اتصال رو ضدآب می‌کنه. فلتش تا خود مادربرد کشیده شده. ولی الان که نگاه می‌کنم، شاید لازم نبود همه اون پیچ‌ها رو باز کنم. و شاید فقط با باز کردن اون دو تا پیچ عمودی کارم راه میفتاد. شاید اپل نظرش عوض شده. یا شاید من یه کاری رو اشتباه انجام دادم. هیچوقت نمی‌فهمیم. در هر صورت، این قطعه کوچولوی بامزه اون قسمتی نیست که با تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شده.

اگه خیلی از نزدیک نگاه کنیم، تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شده توی محفظه USB-C پیدا میشه. سامسونگ توی گوشی فوق باریکش، یه شیار روی لبه S25 Edge تراشیده. اپل اینجا تصمیم گرفته از یه فرآیند جداگانه استفاده کنه که کاملا با تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شده ساخته شده. فکر نمی‌کنم پرینت سه‌بعدیش به این معنی باشه که یه رول فیلامنت تیتانیوم دارن که از یه نازل داغ بیرون میاد. حدس می‌زنم بیشتر شبیه فرآیند SLM یا ذوب لیزری انتخابی باشه. البته هنوز هم یه روش افزودنیه، ولی شامل تابوندن لیزر به پودر تیتانیوم برای ذوب کردن لایه‌های پودر به همدیگه برای ساخت قطعات پیچیده‌تر و دقیق‌تره. می‌تونید لایه‌های تیتانیوم رو اینجا توی این پورت ببینید. اپل از ۱۰۰ درصد تیتانیوم بازیافتی برای این قطعه استفاده می‌کنه و میگه این روش پرینت ۳۳ درصد مواد کمتری نسبت به آهنگری مصرف می‌کنه. ممکنه از فرآیند بایندر جتینگ هم استفاده کرده باشن، ولی در هر صورت قطعا به روش معمولی پرینت سه‌بعدی نشده. اپل میگه اپل واچ جدیدش هم کاملا با تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شده.

بالاخره می‌رسیم به فریم لخت آیفون ایر. خود اپل لو داده بود که آیفون ایر از ۱۰۰ درصد آلومینیوم بازیافتی در بخش ساختاری داخلی استفاده می‌کنه، که یعنی درست مثل بقیه آیفون‌های تیتانیومی قبلی، تیتانیوم فقط روی اسکلت خارجیه. البته هنوز هم مقاومت عظیمی به دیواره‌های نازک میده. ولی اگه تیتانیوم رو با حرارت آتیشی کنیم، باید بتونیم بقیه لایه‌ها رو ذوب کنیم یا بسوزونیم و فقط اسکلت خارجی اعلاش رو باقی بذاریم. و نگاه کنید! می‌تونم سرباره‌های خشک‌شده رو جدا کنم و فقط تیتانیومی که باقی مونده رو ببینم.

داشتن یه اسکلت خارجی چیز بدی نیست. سامسونگ هم گوشی‌های تیتانیومیش رو دقیقا همینجوری ساخته و مشخصه که هنوز از من قوی‌تره.