بررسی کنسول دستی Nintendo Switch 2

بالاخره اون روزی که هفت سال منتظرش بودیم رسید. هفت سال از روزی که نینتندو با سوییچ، دنیای گیم رو تکون داد، می‌گذره. یادتونه؟ همه داشتن سر گرافیک و ترافلاپس کل‌کل می‌کردن که نینتندو اومد و گفت: «جمع کنید بابا!» و کنسولی رو رو کرد که هم می‌شد تو خونه به تلویزیون وصلش کرد، هم برداشت و تو مترو و اتوبوس باهاش بازی کرد. سوییچ با فروش بیشتر از 140 میلیون دستگاه ثابت کرد که خلاقیت و یه ایده‌ی خوب، همیشه از قدرت خام سخت‌افزاری مهم‌تره. این سال‌ها پر بود از شایعه و خبرهای دروغ و راست در مورد جانشینش. هر روز یه عکس لو می‌رفت، یه مشخصات جدید درز می‌کرد و ما هم مثل شما، لحظه‌شماری می‌کردیم. حالا، اون جانشین از راه رسیده: نینتندو سوییچ ۲.

نینتندو سوییچ ۲ یه انقلاب نیست؛ یه تکامله. همون فرمول برنده رو برداشته و سعی کرده نقاط ضعفش رو برطرف کنه و نقاط قوتش رو بهتر کنه. قول یه کنسول قوی‌تر، با صفحه‌نمایش بهتر و یه حس و حال بالغ‌تر و حرفه‌ای‌تر رو داده. اما سوال اصلی اینجاست: آیا این تکامل، ارزش اون برچسب قیمت سنگین 450 دلاری رو داره؟ آیا وقتشه سوییچ قدیمی‌تون رو بفروشید و این جدید رو بخرید؟ یا اصلا اگه تا حالا سوییچ نداشتید، این همون کنسولیه که باید باهاش وارد دنیای نینتندو بشید؟ قراره تو این بررسی، سوییچ ۲ رو کالبدشکافی کنیم و به همه‌ی این سوال‌ها جواب بدیم. پس با موبونیوز همراه باشید.

بررسی طراحی و کیفیت ساخت نینتندو سوییچ 2

اولین چیزی که با در دست گرفتن سوییچ ۲ متوجه می‌شید، اینه که دیگه حس یه اسباب‌بازی خوشگل رو نداره. کنسول قبلی، با تمام جذابیتش، یه کم پلاستیکی و سبک به نظر می‌رسید. اما سوییچ ۲ حس یه دستگاه پریمیوم و بالغ رو بهتون می‌ده. یه کم بزرگ‌تر و سنگین‌تر شده؛ با جوی‌کان‌ها وزنش به 534 گرم می‌رسه، در حالی که مدل قبلی حدود 398 گرم بود. ابعاد دقیقش هم 272 × 166 × 13.9 میلی‌متره. شاید فکر کنید سنگین‌تر شده و اذیت می‌کنه، ولی طراحی ارگونومیک‌ترش باعث شده خیلی خوب تو دست بشینه.

بدنه اصلی هنوز هم از پلاستیک باکیفیت ساخته شده که برای یه کنسول دستی، انتخاب منطقیه. ولی این پلاستیک حس مقاومت بیشتری داره و حاشیه‌های دور نمایشگر هم کمتر شده که ظاهر مدرن‌تری بهش داده. اما شاهکار اصلی طراحی، پایه نگهدارنده یا همون کیک‌استند (Kickstand) هست. یادتونه پایه نازک و لق سوییچ ۱ چقدر رو اعصاب بود؟ اینجا نینتندو یه پایه فلزی محکم و سرتاسری به شکل U گذاشته که زمین تا آسمون با قبلی فرق داره و برای بازی کردن روی میز (حالت Tabletop) عالیه. از نظر مقاومت کلی هم خیالتون راحت باشه؛ تست‌های فشار و خم کردن، که میتونید تو مقاله تست مقاومت کنسول Nintendo Switch 2 کامل مشاهده اش کنید، نشون میده که بدنه خیلی محکمه و حتی جوی‌کان‌ها طوری طراحی شدن که تحت فشار خیلی زیاد، به جای شکستن پین‌های داخلی، از بدنه جدا میشن که این خودش یه نکته مثبته.

یه چرخی دور کنسول بزنیم. دکمه‌های پاور و ولوم هنوز همون بالا سر جای خودشونن. اما اتفاق بزرگ، اضافه شدن یه پورت USB-C دومه! بله، درست شنیدید. یه پورت USB-C پایین دستگاه برای داک و یه پورت جدید بالای دستگاه، درست کنار جک 3.5 میلی‌متری هدفون و خروجی فن قرار گرفته. این یعنی دیگه برای شارژ کردن کنسول تو حالت رومیزی لازم نیست کابل رو از پایین وصل کنید و دستگاه کج و کوله بمونه. خیلی راحت می‌تونید همزمان با پاوربانک شارژش کنید و بازی کنید. این یه تغییر کوچیک ولی فوق‌العاده کاربردیه که نشون می‌ده نینتندو به حرف کاربراش گوش داده. در ضمن، حواستون باشه که این کنسول هیچ گواهی ضدآبی نداره، پس قهوه و نوشابه‌تون رو ازش دور نگه دارید.

فلسفه طراحی نینتندو اینجا کاملا مشخصه. اون‌ها نیومدن کل بدنه رو فلزی کنن که هم سنگین بشه و هم گرون. به جاش، دقیقا دست گذاشتن روی نقاط ضعفی که تجربه کاربری رو خراب می‌کرد. پایه نگهدارنده سوییچ ۱ یه فاجعه بود؛ حالا یه پایه فلزی محکم داریم. شارژ کردن تو حالت رومیزی عذاب بود؛ حالا یه پورت USB-C بالا داریم. پس می‌بینیم که تمرکز روی بهبودهای کاربردی بوده. نینتندو یه حس پریمیوم رو با چیزهایی مثل همین پایه فلزی و جوی‌کان‌های مغناطیسی (که جلوتر بهش می‌رسیم) به کاربر می‌ده، ولی بدنه اصلی رو پلاستیکی نگه داشته تا هم وزن کنترل بشه و هم قیمت. این یعنی یه تعادل هوشمندانه بین کیفیت ظاهری و کارایی در دنیای واقعی.

بررسی صفحه نمایش Nintendo Switch 2

بریم سراغ یکی از بزرگ‌ترین آپگریدهای سوییچ ۲، یعنی صفحه‌نمایش. اینجا نینتندو واقعا سنگ تموم گذاشته، البته با یه تبصره مهم! اول از همه، ابعاد صفحه بزرگ‌تر شده. یه نمایشگر 7.9 اینچی LCD داریم که در مقایسه با نمایشگر 6.2 اینچی سوییچ اصلی یا 7 اینچی مدل OLED، یه پیشرفت محسوسه. رزولوشن هم از 720p پریده روی 1080p کامل (1920 × 1080 پیکسل). این یعنی تراکم پیکسلی (PPI) به عدد فوق‌العاده 279 رسیده که باعث می‌شه تصاویر به شدت شارپ و واضح باشن، حتی از نمایشگرهای رتینا اپل هم دقیق‌تر.

اما داستان به همینجا ختم نمی‌شه. این نمایشگر از نرخ نوسازی متغیر (VRR) تا 120 هرتز و همچنین HDR10 پشتیبانی می‌کنه. به زبون ساده، VRR باعث می‌شه پارگی تصویر (Screen Tearing) از بین بره و گیم‌پلی نرم‌تر بشه، و 120 هرتز هم یعنی دو برابر روون‌تر از سوییچ قبلی. HDR هم که رنگ‌ها رو زنده‌تر و واقعی‌تر نشون می‌ده.

حالا می‌رسیم به اون تبصره مهم. با تمام این مشخصات خفن، جنس رویه این نمایشگر از شیشه نیست، بلکه پلاستیکه! بله، پلاستیک. تست‌های مقاومت نشون داده که این صفحه روی سطح 3 از 10 مقیاس سختی موس خط میفته. این یعنی کلید، سکه یا هر جسم فلزی دیگه‌ای که تو جیب‌تون کنار کنسول باشه، می‌تونه یه یادگاری دائمی روش بندازه. نینتندو یه لایه محافظ ضدخش دائمی روش چسبونده (مثل مدل OLED)، ولی این خود سطح نمایشگره و نمی‌تونید جداش کنید.

نتیجه‌گیری اخلاقی؟ خرید گلس محافظ برای سوییچ ۲، یه گزینه نیست؛ یه ضرورته! یعنی همون روزی که کنسول رو می‌خرید، باید یه گلس خوب هم براش تهیه کنید، وگرنه خیلی زود باید با یه صفحه پر از خط و خش سر کنید.

شاید بپرسید چرا نینتندو دوباره از LCD استفاده کرده و سراغ OLED نرفته؟ درسته که OLED کنتراست بی‌نهایت و رنگ مشکی عمیق‌تری داره، ولی استفاده از یه پنل LCD باکیفیت احتمالا یه تصمیم برای کنترل هزینه‌ها بوده. سخت‌افزار داخلی سوییچ ۲ خیلی گرون‌تر از قبلیه و اگه می‌خواستن یه نمایشگر OLED با این مشخصات هم روش بذارن، قیمت نهایی کنسول سر به فلک می‌کشید.

این نمایشگر، خودش یه نماد کامله برای کل فلسفه سوییچ ۲. از یه طرف، بهترین امکانات روز رو به شما می‌ده: رزولوشن 1080p، نرخ نوسازی 120 هرتز و HDR که همه گیمرها دنبالش بودن. این یه جواب مستقیم به بزرگ‌ترین انتقاد از سوییچ ۱ یعنی نمایشگر 720p بود. از طرف دیگه، برای کنترل هزینه‌ها و شاید افزایش مقاومت در برابر شکستن (چون پلاستیک دیرتر از شیشه می‌شکنه)، یه مصالحه بزرگ کرده و از یه سطح نرم و آسیب‌پذیر استفاده کرده. این یه معامله حساب‌شده‌ست که عملکرد فنی رو به کیفیت متریال سطح ترجیح داده و این کاربره که باید با خرید یه گلس، این نقطه ضعف رو پوشش بده.

بررسی عملکرد باتری کنسول نینتندو Switch 2

و اما باتری؛ پاشنه آشیل خیلی از دستگاه‌های قابل حمل.

• ظرفیت باتری: یه باتری لیتیوم یونی 5220 میلی‌آمپر ساعتی که از باتری 4310 میلی‌آمپری سوییچ ۱ بزرگ‌تره.
• عمر باتری رسمی: نینتندو میگه بین 2 تا 6.5 ساعت شارژدهی داره که کاملا به نوع بازی و تنظیمات شما بستگی داره.
• زمان شارژ: حدود 3 ساعت طول می‌کشه تا در حالت استندبای، کامل شارژ بشه. جوی‌کان‌ها هم حدود 20 ساعت شارژ نگه می‌دارن.

این اعداد یه پسرفت محسوس نسبت به مدل‌های جدیدتر سوییچ ۱ و مدل OLED هستن که بین 4.5 تا 9 ساعت شارژدهی داشتن. بازی‌های سنگین و جدید سوییچ ۲ مثل Mario Kart World یا نسخه ارتقا یافته Tears of the Kingdom می‌تونن باتری رو تو کمتر از 2 ساعت خالی کنن. بازی‌های سبک‌تر دوبعدی یا عناوین قدیمی سوییچ ۱ می‌تونن این زمان رو به 4 تا 5 ساعت برسونن. این عملکرد تقریبا شبیه به استیم دک در اجرای بازی‌های مدرنه.

این عمر باتری کمتر، نتیجه مستقیم سخت‌افزار خیلی قوی‌تر و اون نمایشگر بزرگ، روشن و پرمصرفه. بهترین راه حل برای بازی کردن طولانی‌مدت در حالت قابل حمل، استفاده از یه پاوربانک خوبه که خوشبختانه به لطف اون پورت USB-C بالای دستگاه، استفاده ازش خیلی راحت‌تر شده.

عمر باتری 2 ساعته برای بازی‌های سنگین، هویت سوییچ ۲ رو از یه کنسول دستی صرف، به یه کنسول خانگی قابل حمل تغییر می‌ده. کنسول‌های دستی قدیمی مثل گیم‌بوی یا 3DS برای ساعت‌ها بازی بدون نیاز به شارژر طراحی شده بودن. سوییچ ۱ این مرز رو کمرنگ کرد، ولی مدل‌های جدیدترش شارژدهی قابل قبولی داشتن. اما با سوییچ ۲، دیگه نمی‌تونید انتظار داشته باشید که تو یه سفر طولانی با هواپیما یا قطار، بدون پاوربانک ساعت‌ها جدیدترین بازی‌ها رو بازی کنید. خود طراحی دستگاه هم با اون پورت شارژ اضافه در بالا، به این واقعیت اعتراف می‌کنه. این یعنی سوییچ ۲ بیشتر برای جابجایی بین اتاق‌های خونه، مسیرهای کوتاه یا بازی در حالت پرتابل ولی متصل به منبع برق طراحی شده. رویای بازی 6 ساعته با آخرین گرافیک و بدون سیم، اینجا به حقیقت نمی‌پیونده و باید انتظاراتتون رو تنظیم کنید.

بررسی سخت‌افزار کنسول Nintedno Switch 2

قلب تپنده سوییچ ۲ یه چیپ کاملا جدیده که با همکاری انویدیا ساخته شده و دیگه از اون چیپ‌های آماده و قدیمی تگرا (Tegra) خبری نیست.

• چیپست (SoC): یه پردازنده اختصاصی به اسم NVIDIA T239 که بر اساس معماری مدرن امپر (Ampere) ساخته شده؛ یعنی همون خانواده‌ای که کارت گرافیک‌های سری RTX 30 انویدیا ازش استفاده می‌کنن.
• پردازنده مرکزی (CPU): هشت هسته از نوع Arm Cortex-A78C. این یه جهش غول‌آسا نسبت به هسته‌های قدیمی Cortex-A57 تو سوییچ ۱ محسوب می‌شه.
• رم (RAM): 12 گیگابایت رم فوق سریع LPDDR5X که سه برابر رم 4 گیگابایتی سوییچ اصلیه. از این 12 گیگ، 9 گیگابایت در اختیار بازی‌هاست و 3 گیگابایت هم برای خود سیستم‌عامل رزرو شده.

قدرت واقعی سوییچ ۲ تو دو تا تکنولوژی جادویی از انویدیا خلاصه می‌شه. اولی DLSS هست که مخفف Deep Learning Super Sampling. بذارید ساده بگم: DLSS یه جور هوش مصنوعیه که کارش آپ‌اسکیل کردنه. یعنی کنسول میاد بازی رو با رزولوشن پایین‌تری مثل 720p یا حتی 540p اجرا می‌کنه تا بتونه فریم‌ریت بالا و پایداری داشته باشه، بعد این هوش مصنوعی تصویر رو بازسازی می‌کنه و به یه تصویر شارپ و باکیفیت 1080p یا حتی 4K (وقتی به تلویزیون وصله) تبدیل می‌کنه. راز اینکه سوییچ ۲ می‌تونه بازی سنگینی مثل Cyberpunk 2077 رو به این خوبی اجرا کنه، دقیقا همینه. دومین تکنولوژی، پشتیبانی سخت‌افزاری از Ray Tracing یا رهگیری پرتو هست. این قابلیت باعث می‌شه نورپردازی، سایه‌ها و بازتاب‌ها تو بازی‌ها خیلی واقعی‌تر و طبیعی‌تر به نظر برسن.

• حافظه داخلی: به صورت استاندارد 256 گیگابایت حافظه پرسرعت از نوع UFS داره که در مقایسه با حافظه 32 گیگابایتی سوییچ ۱، یه دنیای دیگه‌ست.
• حافظه جانبی: می‌تونید تا 2 ترابایت کارت حافظه بهش اضافه کنید، اما یه نکته خیلی مهم وجود داره: این کنسول فقط از کارت‌های جدید، سریع‌تر و البته گرون‌تر microSD Express پشتیبانی می‌کنه. کارت‌های microSD قدیمی شما روی این کنسول کار نمی‌کنن. این یه نکته حیاتی برای کساییه که قصد آپگرید دارن.
• سرعت لودینگ: ترکیب حافظه UFS و یه موتور اختصاصی برای خارج کردن فایل‌ها از حالت فشرده، باعث شده زمان لودینگ بازی‌ها به شکل چشمگیری سریع‌تر از سوییچ ۱ باشه.

حالت داک نینتندو سوییچ 2 و قول 4K

داک جدید سوییچ ۲ می‌تونه تصویر رو با رزولوشن 4K به تلویزیون شما بفرسته. البته این کیفیت 4K واقعی (Native) نیست و با همون جادوی DLSS به دست میاد. داک جدید یه فن داخلی هم برای خنک‌سازی بهتر تو این حالت پرفشار داره و مهم‌تر از اون، یه پورت شبکه (Ethernet) هم بهش اضافه شده تا برای بازی آنلاین، اتصال پایدارتری داشته باشید.

اگه بخوایم رو راست باشیم، قدرت خام سوییچ ۲ (مثلا با واحد ترافلاپس) در حد و اندازه‌های پلی‌استیشن 4 هست و خیلی از پلی‌استیشن 5 یا ایکس‌باکس سری ایکس پایین‌تره. حتی از استیم دک هم روی کاغذ تو بعضی زمینه‌ها ضعیف‌تره. بعضی ها هم اشاره کردن که هسته‌های پردازنده برای سال 2021 هستن و چیپ روی تکنولوژی 8 نانومتری قدیمی‌تر سامسونگ ساخته شده که اینا همش تصمیماتی برای کاهش هزینه‌ها بوده. با این حال، سوییچ ۲ داره بازی‌های مدرن رو عالی اجرا می‌کنه. چطور؟ چون نینتندو و انویدیا به جای رقابت روی قدرت خام، روی قدرت هوشمند سرمایه‌گذاری کردن. به جای استفاده از یه چیپ غول‌پیکر، داغ و گرون، یه راهکار بهینه و اختصاصی ساختن که با کمک هوش مصنوعی (DLSS) این فاصله عملکردی رو پر می‌کنه. این استراتژی کاملا با فلسفه همیشگی نینتندو همخونی داره: ارائه یه تجربه نسل جدید، نه با زور بازو، بلکه با هوش و بهینه‌سازی.

بررسی دسته‌های بازی (Joy-Con 2)؛ آهنربایی، راحت، اما نفرین دریفت همچنان باقیست!

جوی‌کان‌ها همیشه قلب تپنده و هویت سوییچ بودن و تو نسل جدید هم کلی تغییر کردن؛ بعضیا عالی، بعضیا نگران‌کننده. بزرگ‌ترین تغییر فیزیکی همینجاست. اون سیستم ریلی لق و پردردسر قدیمی حذف شده و جاش رو به آهنرباهای قوی داده. این آهنرباها یه اتصال خیلی محکم، رضایت‌بخش و امن ایجاد می‌کنن و دیگه از اون حس لرزش و شل بودن جوی‌کان‌های قبلی خبری نیست. برای جدا کردنشون هم یه دکمه کوچیک کنارشون تعبیه شده. جوی‌کان‌های جدید بزرگ‌تر شدن. دکمه‌های SL و SR و همچنین آنالوگ استیک‌ها ابعاد بزرگ‌تری دارن که باعث شده برای اکثر کاربرا راحت‌تر باشن. البته شاید برای کسایی که دست‌های کوچیک‌تری دارن یه کم بزرگ به نظر برسن.

و اما می‌رسیم به بزرگ‌ترین نگرانی همه ما: دریفت لعنتی!

• خبر بد: نینتندو رسما تأیید کرده که جوی‌کان‌های جدید از سنسورهای اثر هال (Hall Effect) استفاده نمی‌کنن. این یعنی تکنولوژی زیر آنالوگ استیک‌ها همون پتانسیومترهای مکانیکی قدیمیه که به مرور زمان فرسوده می‌شن و باعث دریفت (حرکت خود به خودی) می‌شن.
• دفاعیه نینتندو: اون‌ها ادعا می‌کنن که استیک‌های جدید از پایه بازطراحی شدن تا حرکت روان‌تر و دوام بیشتری داشته باشن.
• واقعیت تلخ: متأسفانه همین الان هم گزارش‌هایی از کاربرها وجود داره که جوی‌کان‌هاشون از همون روز اول و داخل جعبه، مشکل دریفت داشته. خود نینتندو هم همون برنامه تعمیر رایگان قبلی رو برای این جوی‌کان‌ها ارائه می‌ده که به نوعی اعتراف به اینه که مشکل هنوز پابرجاست.

یه کنترلر پرو جدید هم برای سوییچ ۲ عرضه شده که اون هم تغییرات خوبی داشته. یه جک هدفون بهش اضافه شده، همون دکمه C جدید روشه و مهم‌تر از همه، دو تا دکمه قابل برنامه‌ریزی (GL و GR) پشتش داره. آنالوگ استیک‌های نرم و بی‌صدای هم داره.

تصمیم نینتندو برای عدم استفاده از سنسورهای اثر هال، بزرگ‌ترین قمار و شاید بزرگ‌ترین خیانت به اعتماد مشتری‌هاست. دریفت جوی‌کان، بزرگ‌ترین نقطه ضعف سخت‌افزاری نسل قبل بود. همه می‌دونستن که راه حلش استفاده از سنسورهای اثر هال هست که چون تماس فیزیکی ندارن، فرسوده نمی‌شن و دریفت نمی‌کنن. نینتندو فرصت داشت که این مشکل رو برای همیشه حل کنه، ولی این کار رو نکرد. چرا؟ یه منبع میگه شاید آهنرباهای قوی اتصال جوی‌کان با این سنسورها تداخل داشتن. ولی دلیل محتمل‌تر، کاهش هزینه‌های تولید و استفاده از خطوط تولید قبلیه. اون‌ها دارن یه نسخه بهبودیافته از همون تکنولوژی معیوب رو به ما می‌فروشن و منتظرن ببینن چند درصد از کاربرا به مشکل می‌خورن. این یعنی ترجیح دادن حاشیه سود به طول عمر محصول و حل یه مشکل آزاردهنده. این بزرگ‌ترین نقطه ضعف کنسوله و یه دلیل جدی برای تردید در خریدش.

قابلیت‌های خاص Nintendo Switch 2

سوییچ ۲ فقط یه آپدیت سخت‌افزاری نیست و چند تا قابلیت نرم‌افزاری و خاص هم داره. قابلیت موس کنترل ها واقعا قابلیت عجیبیه. می‌تونید یه جوی‌کان رو روی یه سطح صاف بذارید و سنسور اپتیکال زیرش، اون رو تبدیل به یه موس می‌کنه. این قابلیت تو بازی‌هایی مثل Civilization VII و Metroid Prime 4 پشتیبانی می‌شه. آیا چیز به درد بخوریه؟ نظرات متفاوته. بعضی‌ها به عنوان یه نوآوری ازش استقبال کردن، ولی خیلی‌ها هم گفتن که نگه داشتنش برای مدت طولانی، خیلی ناراحت و عجیبه و هم تو حالت دستی و هم داک کاربرد آنچنانی به دلیل نیاز به یه سطح صاف برای استفاده نداره. شاید یه ایده باحال باشه، ولی باید دید در آینده چقدر ازش استفاده می‌شه.

• گیم‌چت (GameChat): اون دکمه C جدید روی جوی‌کان راست، یه منوی چت داخل بازی باز می‌کنه که می‌تونید با دوستاتون چت صوتی و حتی تصویری (با دوربین جانبی جدید) داشته باشید و صفحه بازی‌تون رو به اشتراک بذارید. این قابلیت تا مارس 2026 رایگانه و بعدش نیاز به اشتراک نینتندو سوییچ آنلاین داره.
• گیم‌شیر (GameShare): به شما اجازه می‌ده یه بازی رو با دوستاتون که اون بازی رو ندارن، برای بازی چندنفره به اشتراک بذارید.

دو تا اسپیکر استریو جلوی کنسول و در قسمت پایین قرار دارن. کیفیت و قدرت این اسپیکرها از مدل قبلی بهتره و مهم‌تر اینکه، کنسول حالا از صدای سه‌بعدی (3D Audio) هم در حالت دستی و هم در حالت داک پشتیبانی می‌کنه که تجربه شنیداری فراگیرتری رو ایجاد می‌کنه.

بررسی بازی‌ها کنسول نینتندو سوییچ 2

یه کنسول بدون بازی، یه تیکه پلاستیک گرون‌قیمته. ببینیم سوییچ ۲ تو این زمینه چی تو چنته داره.

• بازی‌های فرست-پارتی (First-Party): گل سرسبد بازی‌های زمان عرضه، Mario Kart World هست. نسخه‌های بهبودیافته Breath of the Wild و Tears of the Kingdom هم با قیمت مناسبی عرضه شدن و یه اپلیکیشن به اسم Welcome Tour هم برای آشنایی با قابلیت‌های کنسول وجود داره. یه بازی جدید از سری دانکی کانگ به اسم Donkey Kong Bananza هم به تازگی عرضه شده.
• بازی‌های ترد-پارتی (Third-Party): اینجا سوییچ ۲ قدرت‌نمایی کرده. عرضه بازی‌های سنگینی مثل Cyberpunk 2077: Ultimate Edition، Hogwarts Legacy، Street Fighter 6 و Yakuza 0 نشون می‌ده که شرکت‌های بزرگ حالا سوییچ رو جدی گرفتن. البته آمار فروش اولیه نشون می‌ده که اکثر گیمرها فعلا سراغ بازی‌های خود نینتندو رفتن و در بین ترد-پارتی‌ها، Cyberpunk پرفروش‌ترین بوده.
• بازگشت کیوب: یکی از هیجان‌انگیزترین خبرها برای طرفدارهای قدیمی، اضافه شدن بازی‌های کنسول گیم‌کیوب (GameCube) به سرویس اشتراکی نینتندو سوییچ آنلاین (بسته Expansion Pack) هست که به صورت انحصاری برای سوییچ ۲ ارائه می‌شه. بازی‌های زمان عرضه این سرویس شامل عناوین خاطره‌انگیزی مثل The Wind Waker، F-Zero GX و Soul Calibur II هستن.

یه موضوع بحث‌برانگیز در مورد بازی‌های فیزیکی سوییچ ۲ وجود داره. بعضی از جعبه‌های بازی، به جای کارتریج کامل، یه کارتریج دارن که فقط حاوی یه کلید دیجیتالیه و شما رو مجبور می‌کنه که کل بازی رو از فروشگاه eShop دانلود کنید. این حرکت برای کسایی که عاشق جمع کردن بازی فیزیکی هستن یا اینترنت پرسرعت و نامحدود ندارن، یه ضد حال بزرگه.

همونطور که انتظار می‌رفت، حجم بازی‌ها هم بیشتر شده. مثلا Mario Kart World حدود 23.4 گیگابایت حجم داره که دو برابر Mario Kart 8 Deluxe هست. این موضوع، اهمیت اون حافظه داخلی 256 گیگابایتی و نیاز به خرید کارت حافظه جانبی رو بیشتر می‌کنه.

پشتیبانی از بازی‌های نسل قبل (Backward Compatibility)

این بخش یه کم پیچیده‌ست، پس خوب دقت کنید.

• چطور کار می‌کنه؟ این قابلیت به صورت ذاتی (Native) نیست. سوییچ ۲ از یه لایه ترجمه سخت‌افزاری و نرم‌افزاری همزمان استفاده می‌کنه تا بازی‌های سوییچ ۱ رو در لحظه اجرا کنه. این یعنی سازگاری 100 درصد تضمین شده نیست.
• خبر خوب: اکثر بازی‌های فیزیکی و دیجیتالی سوییچ ۱ شما روی این کنسول کار می‌کنن. حتی بعضی از بازی‌ها عملکرد و سرعت لودینگ بهتری هم پیدا می‌کنن.
• خبر بد: یه لیست بلندبالا با بیشتر از 200 بازی وجود داره که روی سوییچ ۲ مشکل دارن. این مشکلات از اجرا نشدن بازی تا کرش کردن و گلیچ‌های گرافیکی متغیره. بازی‌های معروفی مثل Fortnite، Mortal Kombat 1 و Nier: Automata هم تو این لیست بودن، هرچند که آپدیت‌هایی برای رفع مشکلشون داره منتشر می‌شه.
• خبر فاجعه (برای کسایی که آپگرید می‌کنن): خیلی از بازی‌هایی که به سخت‌افزار خاص سوییچ ۱ وابسته بودن، با جوی‌کان‌های جدید کار نمی‌کنن. بازی‌هایی مثل Ring Fit Adventure، کل سری Nintendo Labo، 1-2-Switch و حتی حالت فوتبال Switch Sports (که به بند پا نیاز داره) تو این دسته قرار می‌گیرن. برای بازی کردن این عناوین، شما باید جوی‌کان‌های قدیمی سوییچ ۱ خودتون رو نگه دارید.

برای اینکه قضیه روشن بشه، جدول زیر رو ببینید:

این جدول نشون می‌ده که عبارت پشتیبانی از نسل قبل برای سوییچ ۲ یه جواب ساده بله یا خیر نداره. اگه از سوییچ ۱ آپگرید می‌کنید، باید بدونید که احتمالا نمی‌تونید تمام اکوسیستم قبلی‌تون رو کنار بذارید.

نینتندو سوییچ 2 ارزش خرید داره؟

خب، به آخر بررسی کنسول دستی Nintendo Switch 2 رسیدیم. وقتشه یه جمع‌بندی نهایی کنیم و ببینیم این کنسول به درد کی می‌خوره.

نکات مثبت

• یه نمایشگر 7.9 اینچی فوق‌العاده با رزولوشن 1080p و نرخ نوسازی 120 هرتز که بازی کردن رو لذت‌بخش می‌کنه.
• عملکرد شگفت‌انگیز در اجرای بازی‌های سنگین و مدرن، به لطف جادوی DLSS انویدیا.
• طراحی بسیار باکیفیت‌تر و بالغ‌تر با بهبودهای کاربردی مثل پایه فلزی و جوی‌کان‌های مغناطیسی.
• لاین‌آپ عرضه قوی (هرچند پر از پورت) و اضافه شدن بازی‌های نوستالژیک گیم‌کیوب.

نکات منفی

• قیمت 450 دلاری که برای خیلی‌ها یه مانع بزرگه.
• تصمیم عجیب و ناامیدکننده نینتندو برای استفاده نکردن از تکنولوژی ضد-دریفت (اثر هال) در جوی‌کان‌ها.
• صفحه‌نمایش پلاستیکی و آسیب‌پذیر که حتما نیاز به خرید گلس محافظ داره.
• عمر باتری ناامیدکننده برای یه دستگاه قابل حمل.
• سیستم پیچیده پشتیبانی از نسل قبل که شما رو مجبور می‌کنه سخت‌افزار قدیمی‌تون رو نگه دارید.

با توجه به این موارد حالا باید ببینیم اصلا نینتندو سوییچ 2 با قیمت 450 دلاری که توی بازار بین 55 تا 60 میلیون و حتی بالاتر هم به فروش میرسه اصلا برای چه افرادی ارزش خرید داره؟

• اگه سوییچ ۱ یا لایت دارید: آیا نمایشگر بهتر و عملکرد قوی‌تر ارزش 450 دلار رو داره؟ خریدش سخته، مگه اینکه یه طرفدار دوآتیشه باشید که می‌خواد جدیدترین بازی‌ها رو با بهترین کیفیت ممکن روی پلتفرم نینتندو تجربه کنه.
• اگه سوییچ OLED دارید: جهش از OLED به این مدل کمتره. شما یه نمایشگر با مشکی مطلق رو با یه LCD با رزولوشن و رفرش‌ریت بالاتر عوض می‌کنید. جذابیت اصلی همون عملکرد بهتره، ولی نقاط ضعف (باتری، ریسک دریفت) هم قابل توجهن. شاید بهتر باشه فعلا صبر کنید.
• اگه تازه می‌خواید وارد دنیای نینتندو بشید: اگه بودجه‌ش رو دارید، این یه نقطه ورود عالیه. یه کنسول قدرتمند و همه‌کاره با دسترسی به یه کتابخونه عظیم از بازی‌های کلاسیک و آینده. فقط برای هزینه‌های جانبی (گلس، کارت حافظه، شاید کنترلر پرو) هم آماده باشید.
• سوییچ ۲ در برابر استیم دک: این دوئل نهاییه.
  • سوییچ ۲ رو انتخاب کنید اگر: می‌خواید شاهکارهای انحصاری نینتندو (ماریو، زلدا، پوکمون) رو بازی کنید، یه تجربه کاربری ساده و روان براتون مهمه و یه دستگاه سبک‌تر و قابل حمل‌تر می‌خواید.
  • استیم دک رو انتخاب کنید اگر: می‌خواید به کتابخونه عظیم بازی‌های PC (شامل خیلی از بازی‌های پلی‌استیشن و ایکس‌باکس) دسترسی داشته باشید، آزادی عمل و شخصی‌سازی براتون مهمه و قدرت خام بیشتری برای اجرای بازی‌ها با تنظیمات بالاتر می‌خواید. انتخاب نهایی بین اکوسیستم بسته و بی‌نقص نینتندو و آزادی بی‌پایان دنیای PC هست.

امیدواریم این بررسی به شما کمک کرده باشه تا تصمیم درستی بگیرید. نظراتتون رو برامون کامنت کنید!